Coma paissèl e soca
Jamai plegarà pus lo cap jos la vergonha,
Ça que la, nòstre amor es pas quicòm de fièr.
Lo temps l’a matrassat, tustat coma de cuèr,
Las annadas l’an mai rosegat que la ronha.
Nosautres, nòstre amor es pas nascut de ièr.
Tanben nos sèm aimats a tustas e a bustas.
Mai d’un còp lo bonaür marchèt a còr ranquet,
E per nos calinhar, i anèrem a pinquet*
Mas sèm nosaus talhats dins la meteissa fusta :
Nos aimarem totjorn un pauc mai qu’un pauquet.
Pasmens avèm tastat a d’amors bartassièiras,
N’as lo pòt que lusís de tant que i as gostat ;
Ieu lo morre me dòl, coma un qu’òm a mostat,
Èri un chic femnassièr e tu sauta-paissièiras,
Avèm fora-nisat cadun de son costat.
Creguèrem despenjar las estelas perdudas
E nos encigalar de tots los aigardents.
Lo matin, cada còp, nos a trapat perdents,
Que de tròp mossegar las fruchas defendudas,
A bèl cais, sus un clòsc, nos asclèrem las dents.
Puèi, sèm dintrats al jaç, un vèspre de setembre,
Amb lo còr macat quichat coma un costal,
Retrobar lo bonaür al vièlh còdi postal,
E dins mila ans, mai mai, servarem lo remembre
D’aver cercat plan luènh l’amor qu’èra a l’ostal.
Dempuèi gardam per el l’uèlh gelós d’una cloca,
E quand l’Auriva nos prendrà dins son vaissèl,
Mai se tot vira pas plan redond sus l’aissèl,
Mai se los mots d’amor an fugit nòstra boca,
Demorarem ligats coma soca e paissèl,
Demorarem ligats coma paissèl e soca.
- Far a pinquet = viure, s’acontentar de pauc
Coma paissèl e soca
Una pensada esmoguda per La Sauze, que de longa ai presadas sas cançons, mai que mai son escritura clara e sa diccion perfiècha. Encara una votz que farà sofraita, que mancarà dins la cultura occitana, qu’a besonh pus que jamai de defenseires de qualitat.
Sabe pas ont es la Sauze ara, mas lo desire desliurat de tota pena e amarum, que d’autras e d’autres mantènon e trasmeton la lenga qu’aparèt tot lo temps de sa vida pacifica. Se deviai reténer una cançon d’el, per ieu seria “Montredon”. Soi totjorn estat tocat per l’umanisme de son messatge. La Sauze a pas viscut de badas.
Lo Cranc de Massilhan se sentís orfanel d’un amic que nos acompanhèt pendent mai de quaranta ans dins de seradas musicalas portadas tan per la qualitat de los tèxtes e del la lenga coma per la diversitat dels sentiments que nos faguèt totjorn partejar.
La generositat de l’òme , sa modestia, son estacament a la tèrra e a la vinha, son sens de l’umor ne faguèron un artista e un defensor bèl de ” Nòstre Occitan”.
Coma lo ditz dins ‘L’Art pöetic”
E se mos verses son bons pel trast e
Mai s’es marrit mon pöèma, baste
Que foguèsse una bona cançon.
Tantas e maitas que gardarem !