Alavetz, un matin, tre l’alba, los òmes comenceròn a pujar al som de las montanhas, mas a mièg camin, foguèron suspreses pels Apus. Aquestes comprenguèron que los òmes lor avián desobesit e decidiguèron de los anientar.

Milierats de pumàs sortiguèron de baumas e comencèron a manjar los òmes; aquestes suplicavan lo Diable de los ajudar. Mas el demorava insensible a lors suplicacions!

Quand vegèt aquò, Inti,  lo Dieu del Solelh, se metèt a plorar. Sas lagremas èran tant abondosas qu’en quaranta jorns, asondèron la valada. Sols un òme e una femna capitèron de se salvar sus una barca de jonc. Quand lo solelh tornèt lusir, l’òme e la femna o podian pas creire: jol cèl blau e linde, èran al mièg d’un lac subrebèl. Al mièg de las aigas flotavan los pumàs que s’èran negats e cambiats en estatuas de pèira!

Alavetz sonèron lo lac «Titicacà», ço que vòl dire, lo lac dels pumàs de pèira.

Una legenda d’endacòm mai, mas se’n trapa tanben en Occitania. La legenda ditz mai d’un còp lo començament d’un fenomèn natural, veire lo lac Titicacà, o encara las bèstias representan las fòrças naturalas de la Tèrra :  poder de las montanhas, gorgs, poder del torrent, espandida d’aiga (coma lo lac Titicacà), tanben la legenda magnifica, causascomplidas per de personatges istòrics (Joana d’Arc, Guilhem Tell…). Parlarem un autre còp, de  las diferéncias entre lo mite, lo conte e las faulas que foguèron  passadas  mai d’un mercé la paraula pendent  sègles e sègles abans d’èsser dins los libres, mas aquò es una autre istòria!

Zo, al còp que ven!

Podètz escotar «Lo mescladís» sus lo site de Ràdio Lengadòc o de Ràdio Lodeva.