“Doça França, car país de mon enfança breçada de tendra inchalhença “… aital cantava Charles Trenet dins las annadas d’aprèp la guèrra.

L’inchalhença, privilègi de l’enfança, me demandi se, de còps, ne’n caldriá pas apondre un pauquet dins aquel mond que nos estofa… o almens un pauc mai de leugieretat… enfin… es çò que me demandi…

L’onze veniá de picar al cloquièr del vilatge e, coma cada jorn, Pèire s’entornava de crompar lo pan pel dinnar. Fasiá un vent a derrabar la coa dels ases e la terrassa del ” Bar dels Amics” èra desèrta mas al dintre qualques abituats amassats davant lo comptador, charravan gaujosament de la pluèja e del bèl temps. De crits e de rires s’escapavan per la pòrta entredobèrta.

S’acerquèt per veire qual èra aquí e subran s’avisèt d’un òme setat solet a una taula, l’aire desconfit.

– Mas es lo Jaume ! s’esclamèt en se ronçant dins la sala, Òu Jaumet, que t’arriba ? As perdut qualqu’un ? As cargat la masqueta dels enterraments !  

– Non ! es pas aquò, sospirèt lo paure òme, es la filha de l’Estève…

– De qu’a fach ? es pas malauta ?

– Non, non ! de matin caminava per la carrièra, tan polida dins sa rauba florida que l’ai arrestada per li  dire.  Malastre ! aquesta se revirèt roja de la colèra e manquèt de me fotre un carpan. Porcàs ! ajustèt

en me menaçant d’anar trapar los gendarmes. 

Diga ! de qu’ai fach ? Solament la voliái complimentar… Li voliái pas far las ribas ! Pas jamai soi estat un femnassièr !

– Òc o sabi ben ! respondèt Pèire per apasimar son amic, mas, pecairòt, ara nos cal mesfisar de tot çò que disèm o fasèm ! Lo Mond a cambiat ! Lo Mond de nòstra jovença a fach quincanèla !

Rai ! dins lo Mond de ara, cada jorn, d’expèrtas e d’expèrts de tota mena nos ensenhan cossí far per

prene pas lo marrit camin ! Pas de lagui ! sabon çò qu’es bon per nautres !

Tè gaita ! N’i a que dison que manjar de carn es michant per la planeta e que ne caldriá manjar mens, o vòli ben entendre, mas d’autres asseguran, sens rire, que los que contunhan a ne manjar son

“d’assassins” ! Aquò passa l’òsca ! De veire se aquel manjaceba de deputat d’amondaut m’empacharà de far la brasucada la dimenjada venenta !

– Parles pas de malur que vòli venir ! interrompèt Jaume, mas sèm tranquils, tanben as invitat lo garda…

– As rason ! per aquò sèm tranquils, mas per çò qu’es de ton istòria ne soi pas tròp segur continuèt el amb un aire de dos aires, que pareis que d’associacions feministas, o pretendudas feministas, proclaman

qu’un òme entre dos o benlèu tres (son pas tròp seguras) es un agressor sexual ! Ne seriás pas un, tu ? que sèm dos aquí…

Vesent que son compaire èra a mand de s’escanar, te li fotèt una butassada amistosa sus l’esquina :

– Te calcines pas mon Jaumet ! tot aquò es pas que messorga que qualques farlabicairas nos volrián far creire ! sabi pas d’ont an sortida una chifra parièra… benlèu d’un capèl traucat… mistèri e pluèja d’aiga ! mas çò que sabi es que cal pas escotar aquelas aiatòllas del feminisme que nos farián virar canturla !…

– Ça que la, ajustèt amb un risolet se te pòdi aconselhar, lo còp que ven, quand veiràs una polideta, abans

de la complimentar, te caldrà anar demandar la permission a la Prefectura ! E doblides pas lo papièr tamponat !

Sus aquelas paraulas, Pèire comandèt dos “jaunets” e totes dos faguèron trinqueta a la santat de França, lor doça França.