Mèfi, mèfi, aqueste mot es dangierós. Sembla pas res mas es anticonstitucionau es a dire dangièr grandassàs que bota França en perilh mortal. Es çò que ditz l’estat civil de Mende en seguir lo Conselh Constitucionau per refusar a una familha de donar aquel nom d’Artús au caganís nascut en decembre.

Lo motiu n’es l’accent agut sus la ú qu’es una grafia occitana e pas francesa. Coma pel Fañch breton mesuram aquí la volontat acarnassida d’eradicacion lingüistica dau país dels Dreches Umans. Aquest’afar es ensenharèl tan dau bòrd juridic que sociologic. Se trapa qu’es un accent qu’es enebit, lo meteis mot que pel biais de parlar, l’accent« meridionau », mespresat e ostracisat en tota tranquillitat. Mas per demorar au pichon Artús, ont’es l’interès de l’enfant dins aquel ‘okase’? Lo pichòt nom es una causida afectiva bèla pels parents. Las discutidas longassas fan de còps de tibatges. L’implicacion dels parents per quicòm que serà definitiu es cargada d’istòria familiala, d’intimitat e d’identitat. Es tot aquò, qu’es refusat per la Republica. Es crudelàs. Lo motiu : pòrta l’identitat regionala e istorica d’aquesta familha. Los noms estrangièrs, los Sue Ellen o Owenn e los mai descabestrats son admeses. Mas Artús nani. Escriches o oraus, cal anequelir totes los accents autoctòns.

La traduction de cette chronique sur Midilibre.fr