Se l’actualitat de la guèrra èra pas tant tragica, i auriá de qué s’espetar de rire. La tartufariá, l’ipocrisia dau mond de l’economia e de la politica es sens ges de tèrme. Servís en plen per justificar la complasença, qu’èra de vertat una pacha, amb los païses dictatoriaus.

Per legitimar la politica cap a Russia o China qu’an dempuèi de decadas de regims violentament autoritarismas d’economia liberala, nos servisson un argument que ven coma una sansonha. Es que tot aqueste mond creson fòrt e mòrt a las vertuts dau « doç comèrci ». Atau la vertut majorala de l’economia seriá la doçor. Se cal pessugar per èsser segur de plan ausir e comprene. Tot de la literatura, de la premsa economica, de las « schools » (aqui i a pas mai d’escòlas), tot parla de longa de guèrra economica. Tot dau ‘bisness’ clama de competicion mortala sens ges de pietat. Se cal armar per viure sul mercat qu’es lucha ferotja d’eliminacion. Caldriá una enciclopedia per claure las citacions d’aquela farina. E nos venon cantar que los grands umanistas dau ‘bisness’ e lors mandataris politics fasián entenda amb las dictaturas per las civilizar amb « lo doç comèrci ». Veiretz que dins gaire van demandar de los plànher paure d’eles qu’èran quitament en mission umanitària. La falsièra trapa sempre de justificacion.

La traduction de cette chronique sur Midilibre.fr