La seguida tant esperada. Per aqueles qu’an mancat la debuta o que se la vòlon rementar, quichatz aquí dejós.

De milièrs de cagaròls e de vèrmes  cobrissián lo sòl e l’èrba començava de créisser!

«Anam enfin manjar, diguèt Polideta

-Jamai de la vida manjarai aquelas causas, aquò me fa fasti !

-Ieu, ai tròp talent!»

E la galina comencèt d’avalar un vèrme puèi un cagaròl e contunhèt un bon moment, cridava de jòia. Cantafòrt teniá bon. Èra caput. Fòrça caput!

Polideta cantava, ara!

Cantafòrt en repotegant tastèt un vèrme, puèi un cagaròl, puèi…..ne mangèt tant que son ventre conflèt èra prèst a esclatar!

«Fin finala, es manjable! diguèt per dire pas qu’èra gostós, sa glòria de gal n’auriá pres un còp!

Se tornèron pausar dins l’arbre qu’amainatgèron un pauc.

Los jorns seguents trobèron de granas, qualques vèrmes en gratant la tèrra encara umida.

E Polideta se metèt a pondre d’uòus regularament. Decidiguèt de los coar ….

Quaranta jorns a coar! mas Cantafòrt preniá suènh d’ela, li portant granas e autres fruches que la natura enfin renaissenta li balhava.

Al cap de 40 jorns, Polideta sentiguèt bolegar jos ela. Los sèt uòus, qu’èran coats, s’obriguèron los uns après los autres e de polits poletons sortiguèron!

Èra plan urosa! La descendéncia èra assegurada!

Cantafòrt arribava amb las provisions! Li anoncièt la bona novèla!

Mas ò suspresa! Se los poletons piulavan de jòia (o de fam!) …avián pas de dents! Non pas de dents! Mentre que tre la naissença, los poletons naissián amb trenta doas dents, dins aquel temps !

«Cossí van  far? diguèt Polideta

-Coma nosautres, se van adaptar, van cambiar de regim alimentari !!

E vaquí. Alara quand qualqu’un vos dirà:  Aquò se farà «quand las galinas auràn de dents!», poiretz contar l’istòria de Polideta e de Cantafòrt, e aquí,  cresi que vos creirà!

E cric e crac mon conte es acabat E cric e crac, ai perdut mon dentièr!