A Sant Afric se trapa un espaci bèl d’òrts partejats. Es pas la sola ciutat, gaireben totas n’an tanben de plan bèls. Son de meravilhas de trabalh plan fach e, mai que mai d’aquesta sason, qu’es fèsta de l’ortalalha e das flors. Aquí la cultura es locala e la consomacion dirècta, sens ges de transpòrt nimai de condicionament.

 E se los ortolans qu’i trapam an pas la mina, lo « look » coma dison en francés, dau militant ecologista o son plan mai que d’unes oficiaus e mediatics. Aqueles òrts an una autra particularitat, es qu’escapen totalament au « PIB ». An ges de valor dins lo carcul de la produccion e riquesa nacionala e son pas brica comptats. Pasmens çò que fan a una dobla valor. La primièra, la dels liumes e frucha que se’n congostaràn las familhas. La segonda es la valor daus conditionaments e transpòrts qu’estàlvian. Vesèm plan que l’economia a un biais curiós de considerar la vida. Las meravilhas tan productivas e ecologicas d’aqueles milierats d’òrts comptan per res. Aquel biais de rasonar es ailàs plan cavilhat dins la lenga e la pensada. Per çò qu’es important disèm qu’es « çò que compta », » çò qu’a de valor. Es a dire que se mesura en moneda. Amb aquò l’aire que respiram coma los òrts valon pas res. Seriá pas desborronar aquò ?

La traduction de cette chronique sur Midilibre.fr