Dimars passat, celebrèrem los cent ans de la naissença de Marcela Delpastre, una de las voses màgers de la literatura occitana del sègle XX. Mas se mençonam sonque son òbra escricha, lo retrach seriá fragmentari, car Delpastre foguèt quicòm de mai qu’una escrivana: una artista engatjada amb una consciéncia clara de país e amb una constanta accion coerenta.
Filha de païsans, saupèt lèu que lo Mond de sos aujòls s’escantissiá. E doncas, per se resignar pas, tornèt a la bòria familiala, a la vida de païsana, per viure en coeréncia amb çò que cantava del temps que cantava amb la coeréncia que viviá. Amb una umilitat radicala e una sensibilitat immensa, comprenguèt que las paraulas son poderosas mas que se devon acompanhar pels gèstes. Collectaira d’istòrias e de tradicions, poetessa e etnològa, e tanben artista plastica, bastiguèt una òbra ont s’entremesclan la paraula, la memòria e l’art.
Los Saumes pagans e tota son escritura son pas lo planh per un Mond que se pèrd, mas un crit de resisténcia e la fe que la lenga nòstra e lo país nòstre an una fòrça de renaissença. Escriguèt amb la solitud de qui sent lo pes de l’incompreneson, mas tanben amb la votz collectiva d’un pòble qu’a pas completament renonciat a son drech d’èsser.
Cent ans après sa naissença, lo messatge de Delpastre es clar: aquesta Occitània nòstra, alienada e colonitzada dins lo còrs e l’arma, a encara de fogals de resisténcia qu’avèm de sonhar. Que nòstre omenatge a la poetessa lemosina siá d’escotar sas paraulas, d’agir en coeréncia amb nòstre combat e d’o far amb dignitat. Per aquesta rason, publicam de contenguts en occitan cada jorn sus Jornalet, e per aquesta rason volèm participar activament a la manifestacion de las Carrièras Occitanas que se tendrà a Vilafranca de Roergue durant la darrièra dimenjada d’octòbre.
0 commentaires