Au cap de la lenga

Diga ! N’i a que te parlan dau drech de la sang, que se creson dirèctament sortits dau trauc de la dòna e se pensan que sa sang pura que pura -tant talament pura que de còps n’es blava !- deu pas abeurar lo selhon coma aquela de la plèba. D’autres -braves innocents nascuts dins un endrech- te van avançar fòrt e mòrt que sol compta lo drech dau sòl coma critèri primièr d’apartenéncia a sa comunitat. Pense ieu, que per nautres occitans, se poiriá metre en avant puslèu lo drech de la lenga, mas encara caudriá que la nòstra de lenga n’aguèsse d’unes de dreches…

Vòls que te diga ? En mai, ara que las intelligéncias articialas remplaçan la conariá naturala i vese un mejan d’identificacion dels cranes. Imaginatz. Acabat deman l’escan de vòtras emprentas digitalas a la Erculi Pòrre d’un còp èra per desclavar lo telefonet, finit l’escobatge de la pruna de l’uòlh per desbrancar l’alarma de l’ostau o la reconoissença faciala per dintrar a la cava cooperativa… es la lenga que vos dobrirà totas las pòrtas. Bastarà de la sortir, de la gardar pas a la pòcha se volètz, una bona lenga nòstra. E fai tirar. Es plan conogut, qual lenga a, a Roma va ! E puòi, tota lenga es bona per aquò far, levat la ponchuda segur. Emai siaguèssetz un pauquetonet lenga de puta sus los bòrds o en plen dins lo mitan, lenga de pelha picapelada tota agorrufada de tròp desparlar, lenga de fisson o de sèrp totjorn lèsta a enverinar la sauça, lenga leca-cuol, lengueta polideta que vos fa lengueta de la potonar o lengassa pastosa d’ivronhàs dau buf qu’encarraunha de longa lo reboliment de las tinas d’après vendémias. Tota lenga d’òc es lenga de l’embonilh !

Son aquelas lengas nòstras que vos dobriràn deman totas las pòrtas d’Occitania e que de còps faràn petar lo varrolh d’un fum de còrs. O disiá lo poèta, qual la ten, la lenga, la ten la clau.

Enfin, es que ne dise, ieu !

La guinhada de l’IEO34. E, rau !