TUAR, TUA !

Diga ! Coma per azard Bautesar !, cada còp que nos sarram de las eleccions, la Macronia se vira cap al caçaire francés o puslèu a son bulletin de vòte. Per aquel monde formats a l’escòla nacionala dels ases de París, l’ENA, e en manca d’electors dins la « ruralitat » coma dison, -entendètz au campèstre- totes los pèterroses son caçaires e las resèrvas d’indians de l’exagòn son pas mai que resèrva de voses.

E, un còp de mai, per sos amics novèls los titilhaires de palheta es Nadal abans l’ora. A partir de genièr se poiràn crompar las cartochas a cò dau tabatòt son amic que seguirà una formacion de 2 jorns per destriar lo plomb de sièis de la bala de Kalachnikòv. Cau pas galejar ! Que lo caçaire, lo bon caçaire, son lagui mai bèl, dempuòi totjorn, es de tirar un còp e de recargar sulpic. E per aquò, res de melhor que de se préner una cartocha de proximitat.

Tant qu’a far, avián que de tornar a la cartocha fabrejada a l’ostau coma dins un temps pas tant luònh qu’aquò -los ancians o contavan sus la plaça l’autre ièr- que lo regent dau vilatge las fasiá fargar per sos escolans dins la sala de classa…

Vòls que te diga ? Coma i aguèt repotegals davant aquela mesura jutjada per d’unes de favoritisme, l’oposicion obtenguèt que i aja de marcat sus las boitas de cartochas : « Mèfi, tuar tua ! ». Mas aquò èra sens comptar los patricolatges dau lobbisme dels caçaires. Faràn apondre jos la mencion « Tuar tua », fotografias de lebres a l’ast asagadas d’onchum au flamblador, d’adòba de singlar qu’acaba de se confire dins l’ola, d’un perdigal rostit e enlardat o d’una cuòissa de cabrit a la grasilha…

Es de plànher que i metan pas, tant qu’a i èsser, las recèptas…

Enfin, es çò que ne dise, ieu…

La guinhada de l’IEO34. E, rau !