La cronica occitana dau Joan Loís Blenet
Sèm a la fin d’una passa del tot descomunala emai inimaginabla. La vida normala, trafiquejanta, bolegaira e socitosa torna. Del temps dau confinhament lo silenci èra impressionant. Lo bronzinadís de la ciutat que s’ausís de longa s’èra calat. E, se los aucèls s’ausissián plan mièlhs, aquel silenci majestuós èra gaireben inquietant. Las carrièras voidas a se demandar per que n’i avià ! La ciutat tampada au sens literal. Totas las pòrtas de costuma dobèrtas, barradas. E d’aicí d’alai una trista coga de monde quilhats per carrièira, plan alunhats entres elis, amb de masquetas de bricolatge que fasián encara mai fòrta la sentida d’anormalitat inquietanta.Demai plan pauc de bruch sortit dels ostaus e apartaments.
Una marca de la debuta dau desconfinhament es estada d’ausir rires e cacalasses dins ostaus e jardins. Ara la vida bronzinanta torna e sentissèm una jubilacion de se passejar, recampar, costejar e de se parlar. Regalada de la libertat d’anar a sa fantasiá dins la vila tornarmai dobèrta. Se verifica que la libertat es una aura, un ventolet leugièr que se passeja entre lo monde e fa venir lo riset. Se la libertat a pas de pretz, a un gost e dona de vam. Es per aquò que se parla de la alas de la libertat. Nos es, per cadun, un tresaur. Es pas estonant se n’i a que la nos vòlon raubar.
Traduction à retrouver sur Midilibre.fr
0 commentaires