Istòria de romèc! Atencion !

Una pichona istòria mandada per un abitant del Lodevés.

Aquel 1er de junh de 1960 al matin, lo Frederic, jove Lodevés, comença sa primièra jornada de cantonièr. A pres plaça dins la camioneta del conselh general amb Emila e Danièl lo binòmi cargat de l’entreten de la D25. Es el que deu remplaçar l’Emila que partís a la retirada dins un mes. Lo veïcul entamena la còsta de Sant Pèire dins la frescor matinièra mas l’aprèp-miègjorn promet d’èsser cauda. Mentre que los pins desfilan entre ombra e lutz, Danièl, al volant, opèra un mièg torn davant lo pont Negre abans de s’arrestar mai bas dins una virada. « As pas oblidat lo despartin saique? » demanda Emila a Frederic. Non, sa maire -perque viu en çò de sos parents-, i a preparat lo dinnar. Emila davala  e entraina lo jove davant un ròc que sortís de la riba. « Bota la man : sentes coma aquel trauc bufa de l’aire freg ? Dempuèi de generacions es lo frigò del cantonièr : s’i met  los nòstres sacs e a miègjorn, lo litron de vin serà fresc ! » explica lo futur retirat davant una falha de la cauna del Banquièr d’ont las galariás se pèrdon jos lors pès. L’arrèst venent al caireforc de Parlatges serà lo bon. Se sortís lo material : la dalha, lo podet ( es a dire lo copa-romèc), lo resset (pichona ressèga) e se comença de deserbar lo bòrd de rota. Emila s’improvisa professor de botanica per sa recruta jove. « Aquela, es la liana, la meteissa que Tarzan utiliza per voltejar d’un arbre a l’autre. E çà, es lo « roudou »   a las granas toxicas que las  cabras venon fòlas se ne manjan ! » La leiçon s’acaba en poesia per la devisa, (en Lodevés ), del romèc a las terriblas espinas :«  « Pitiòt, se me copas me talhas, se me brutlas me fumas, se me derrabas m’acabas ! »  

Mercé per aquela polida istòria !

Anatz, al còp que ven e tenètz vos fièrs !