Fòl es lo monde. La crisi qu’atravèrsam lo mòstra ben pro.

Tres fòrças son en preséncia : los que decidisson a vista de nas o puslèu a vista de sos interésses ;

lo tropèu que se laissa menar e seguís lo cimbèu, cap a l’estable ?, au tuador ?

los quauques uns que resistisson, que fan sonar lo tòca-senh, qu’an lo tòrt d’aver rason abans e contra los autres.

L’Istòria ne conois d’aqueles justes e sabèm lo sòrt que lo poder en plaça, politic e religiós, lor faguèt : Galileo, qu’escapèt de gaire au lenhièr, « e pur si muove... » ; Giordano Bruno que lo cremèron, e pasmens l’expansion de l’univèrs ara es admesa ; Vanini, que lo suplicièron per blasfèma, ateïsme, e pasmens èra un davancièr de Darwin ; Olímpia de Goja, que li copèron la tèsta, e pasmens las femnas an los mèmes dreches que los òmes ; e ara Didier Raoult, que son a lo sagatar mentre pensa mai a sonhar per pas car puslèu que d’engraissar l’industria farmaceutica.

A cada epòca sos mejans : lo fuòc, le fèrre, l’Inquisicion, lo Tribunau. Ara, lo discrèdit, la mesa en exilh simbolica un còp la credibilitat abolida e la reputacion salida.

Paura umanitat que, « volens, nolens » corrís a sa pèrda ! Es pas tant lo virús que l’i buta, e los per venir qu’acabaràn lo procèssus. Es l’avuglament, per dire pas l’inconsciéncia. Es la propension a se clinar davant lo poder. Es dire « amen » puslèu que « register »…

Ite, missa est.

Lo de qué tròn? de la Miquèla Stenta