Nomenar la lenga es la caracterizar. Longtemps la nòstra èra nomenada solament patés per lo poder per li denegar sa qualitat de lenga. Apellacion pejorativa que popularizèt. Aquò realizèt çò que disiá la denominacion : es pas una lenga adoncas se transmet pas.

Amb la paradòxa de l’afortiment d’un estacament fòrt a son parlar patés mas obesissença a l’injoncion de lo parlar pas a sos enfants. Lo melhor biais de lo condemnar. Ara se dison lengas regionalas per caracterizar las anticas lengas del país fòra dau francés. Es aital dins la Constitucion. Mas ten un sentit pejoratiu dins un país fòrça centralizat. Una apellacion justa per la nòstra situacion es aquela de lenga minorizada emplegada per Euròpa e a l’internacionau. Es plan justificada dins un país que l’Estat i es lingüicida dempuèi sègles. Una autra apellacion plan ajustada es la de lengas istoricas. Ditz d’un biais allusiu que son mai ancianas dins lor espaci que lo francés qu’i venguèt en general per la fòrça e lo fuòc. L’apellacion internacionala la pus espandida es la de lenga autoctòna. Es mai clara per l’istòria e la legitimitat de viure ont son. S’es fargat un collectiu dels teatres en lengas autoctònas (CTLA). Es plan astruc que lo teatre, art de la paraula, a vocacion d’èsser pòrta-votz das lengas qu’emplega.

La traduction de cette chronique sur Midilibre.fr