La cronica occitana de Joan Loís Blenet
A, se’n rapelarem d’aquesta virussada ! Engabiats dos meses entièrs per una caronha de virus que nos manja tot, e romiant la longa litania de tot çò qu’avèm perdut. Ges d’espòrts, d’espectacles, teatre, cinèma, balètis. E las librariás tancadas coma de còfres. E las seradas longassas au restaurant amb los amics. Amai la mar, o pecaire, qu’es enebida ! E la marrida passa se va bravament complicar qu’a la sortida un autre virus nos va agantar, lo de la Paur. Fins ara, embarrats a l’ostau avèm viscut sens tròp de crenta, lo perilh estent defòra. Mas sortir es anar dins son domeni. Invisible, lo virus coronat es pertot possible, tostemps imaginable. E la paur se noiris de l’imaginacion infinida que vei pertot un nis de dangièrs. Aital, coma la vesèm emplenar los mèdias, es l’escasença de parlar de la paur d’òc qu’es pro diferenta. Se lo francés a la paur blava, per l’occitan la vertadièra es la Negra Paur. Mobiliza l’esperit e lo còs, es per aquò que disèm « La paur te pren » e tanben que mòrt e paur son plan entendudas que totas doas nos prenon la vida. Avèm de paurs de tota mena entre la peta e la brava peta, la petòcha, la petarufa, la petoira o la petega qu’es una version panica de la petoira. Sens oblidar la petarosta que met lo còs en tremor. Mèfi, aquel virus i escaparem pas.
La traduction de la chronique à retrouver sur Midilibre.fr
0 commentaires