Luènh de tot aquel rambalh, Pèire s’entornava a l’ostal de sos grands ont tota la familha s’èra acampada per celebrar Nadal, la carrèla cargada de lenha menuda per alucar lo fuòc ont cremariá la soca nadalenca segon la tradicion.

Fasiá de temps que lo pepin l’aviá causida dins sa castanhal. Caliá que siaguèsse pro seca e pro gròssa per que cremèsse tot lo temps de Nadal sens s’atudar. Aquò vos assegurava de la bona fortuna per tota l’annada.  Subran, dins una virada, se mainèt d’una femna, l’esquina plegada jol pès d’una soca grossassa. Caminava dapasset bufant espés. Fasiá dòl de la véser. Pèire s’acerquèt per li prepausar d’ajuda.

Aquesta se virèt e un sorrire grand descobriguèt una boca sens cap de dent.

Qualques flòtas de pels blancs que s’escapavan d’un tinhon estacat a la lèsta enrodavan un visatge cavat de rufas prigondas. Dins sa rauba negra qui li tombava sus las cavilhas semblava flotejar al dessús del camin.

De suspresa, Pèire faguèt un pas enrè, mas l’agach d’un blau metallic que lo fixava li faguèt oblidar l’estranhesa de la situacion.

– « Se volètz vos pòdi portar la vòstra soca dusca a l’ostal » li diguèt sus un ton mièg interrogatiu.

– « Amb plaser ! demòri pas luènh, en bas, del costat del rèc, e amb un risolet ajustèt « Siás plan aimable Pèire ! »

Tanlèu tombèt la soca dins la carrèla sens far lo mendre gèst. Lo Pèire que pas res mai estonava, s’encaminèt cap al rèc.

Arribats en bas del puèg la femna faguèt un signe de la man.

« Aicí sèm ! plan mercé per ton ajuda e bon Nadal amb ta familha. Me dison « Romèca » cridèt en cabussant dins lo rèc. « Romèca, Romèca » respondèt lo resson.

Pèire demorèt un long moment a espepissar l’aiga ont la Romèca s’èra avalida. Dins la carrèla pas mai de soca ! Saique aviá somiat, se pensèt, e, a tot pols, tornèt prene lo camin cap a l’ostal ont lo pepin deviá tresbolir. La nuèit èra pas luènha. (de seguir)