Las vacanças son acabadas per fòrça mond. Banhaires, passejaires al lac del Salagon e tanben al flum Erau ne mancava pas!  Amb lo calimàs lo banh èra mai qu’obligatòri!

 Fa de temps que los lacs, las ribièras son d’endreches meravilhoses  mas  tanben  luòcs de crèbacòr per l’òme. Per exemple lo lac del Loch Ness en Escòcia e lo mostre, sens doblidar las ribièras e los gorgs en Occitania amb lo Drac (lo «filh del diable» disiá Joan Bodon).  Lo drac que se trapa mai d’un còp en toponimia.

Coneissi pas de contes, legendas sul Salagon, qu’es de segur un  lac «jove». Mas de contes e legendas sus de lacs se trapan fòrça en Occitania e dins lo mond, coma aquela del lac Titicacà al Peró. Coneissètz?

Un còp èra, fa fòrça temps, lo lac Titicacà èra una valada fertila, poblada d’òmes que vivián uroses e tranquils. Res lor mancava pas: la tèrra èra rica e balhava tot çò que fasiá de besonh. Dins aquel país se coneissián pas ni la mòrt, ni l’asirança, ni mai l’ambicion.

Los Apuses, los Dieus de las montanhas, protegissián los umans. Una sola causa èra interdita: digús deviá pas montar a la cima de las montanhas que lo Fuòc Sacrat i brutlava. Pendent de temps, los òmes pensèron pas brica a trespassar aquel òrdre dels Dieus. Mas lo Diable, esperit marrit condemnat a viure dins l’escuresina, se podiá pas faire a gaitar los òmes tan suaus dins la valada.

S’empleguèt a despartir los òmes en semenant la discòrdia. Lor demandèt de mostrar lor coratge en anant quèrre lo Fuòc Sacrat a la cima de las montanhas.

 Mas cossí aquò s’acabariá? Per la seguida, caldra legir «Lo mescladis» de la setmana que ven!

Adieu brave mond e tenètz vos fièrs!

Podètz escotar «Lo mescladis» sus lo site de Ràdio Lengadòc o de Ràdio Lodeva.