Es amusant de veire lo fotbòl, « butabala » en occitan. Se vei mai que ben a la telé e aquò’s talament verai que ara los estadis an totes d’ecrans gigants. Es risolièr d’avisar que, au fot coma dins la vida, tot es possible. Çò que cal es de se pas far veire e agantar. Los jogaires se tirassan, se fan tombar amb una inventivitat grandassa gaireben artistica.

E los vesèm udolar, cridar, redolar d’un biais patetic e gaireben far los tres sauts de la mòrt. Aquí se tenon amb demonstracion lo pè, la cavilha, lo cap, l’esquina e grimacejan la vida que lor escapa ! E la telé es plan bona que mòstra en grand l’ataca, e i torna en ralentit. Plan sovent l’agonisant es pas estat solament tocat que se ten lo pompilh, lo genolh que son pas estats trucats. E urosament que los ausissèm pas. L’afar dau còp de clòsca de Zidane nos aprenguèt que s’insolentan de longa. Se ditz qu’au fot las mans servisson pas. Òi, servisson pas a tocar lo balon (encara que…) mas fòra d’aquò fan tot çò que pòdon. Se tirassan o se butan d’una infinitat de biaisses. Sens oblidar los coides que son tanben a la fèsta coma los genolhs e las espatlas. Vaquí un espòrt que nèga la violéncia mas que sembla dire : « Botam z’i las mans macarel ! ». E sembla plan que lo public o comprenga atau, emai vesèm que s’i emplega coma cal.

La traduction de cette chronique sur Midilibre.fr