Vivèm dins un país qu’a l’engèni per desqualificar çò qu’es popular. Es un mesprètz que ven de luènh, dau feodalisme e de la monarquia. E la republica seguís plan las piadas dau mesprètz ufanós de la cultura dau pòble.

Atau las danças popularas son despreciadas per dos mots. Lo primièr es lo de « dança tradicionala » que las remanda gaireben a la pre-istòria. La borrèia es vista coma una subrevivença dau temps das cavèrnas ! Es pasmens una dança fòrça viva amb de variantas infinidas. Lo sol biais d’escapar au mesprètz es lo labèl USA. Atau es glorificada la « country ». L’autre mot per rebaissar es lo de « dança de salon » que vos dona un costat poscós de magazin d’antiquitats. Imaginatz qu’es aital discalificat lo tangò, que i a pas mai apassionat e sensual, recaptat a l’armari das danças de papetas. Per dançar trapam ara un formatatge generalizat amb de musicas que venon totas de la dominança dolarò-estaduniana. Sonque de dança-solet sens jamai tocar l’autre, un bolegadís d’un pè sus l’autre que fa pensar a l’anar graciós de l’auca. De còps, amb una musica terriblament fòrta, l’excitacion ven totala, e los «dançaires » se botan a sautar sus plaça amb de cridals. Aquel bolegadís dels dançadors (dance-floor) sembla plan mai el au dançar dau temps jurassic de l’umanitat.

La traduction de cette chronique sur Midilibre.fr

Fòto Viviana Bonafy – Los Tavans de Vendargue