Quant de còp avètz ausit aquela frasa? De desenats, centenas de còps! Per dire que quicòm se farà pas, qu’es impossible de far.

Mas es segur que del temps dels dinosaures, vivián de bèstias volantas amb de dents!

Tornarai  pas dins los detalhs e las divèrsas classificacions scientificas, mas tot aquò m’a inspirat. Escriguèri una istòria, un conte qu’anam descobrir aicí après e las setmanas seguentas.

«Quand las galinas avián de dents»

 I a plan longtemps, las «galinas», enfin lors aujòls avián de dents e vivián en perfiècha armonia amb las autras espècias.

Tot anava donc pel melhor dins lo melhor del mond!

Mas un jorn polit, (enfin se se pòt dire un jorn polit!) un meteorit destrusiguèt tot sus la Tèrra!

Pauc de bèstias subrevisquèron, sonque doas : una mena de «galina » e de « gal» dins aquel endrech. (Per simplificar direm que son galina e gal, volètz plan?). La galina, qu’apelarem Polideta e lo gal qu’apelarem Cantafòrt, s’èran refugiats al fons d’un trauc, dins una cauna just abans la catastròfa. Quin astre per eles!

S’aventurèron fòra de la cauna.

Quina desolacion! Reconeguèron pas res mai ! Pas un sol arbre, pas de plantas, res, res!

Anèron mai luènh, meteis païsatge de fin del mond dins un silenci de mòrt!

«Cerquem encara, benlèu trobarem de qué manjar», ditz Polideta.

Perque dempuèi de jorns avián pas res agut a metre jos la dent!

Escalabrèron ennaut d’un sèrre per veire melhor lo païsatge.

Agachèron primièr a l’entorn d’eles, puèi un pauc mai luènh. Èra pas facil: fum, pluèja, cèl bas… Èra pas aisit de veire quicòm !

Mas al cap d’un moment, Cantafòrt, cridèt: «Agacha ailà a esquèrra, se diriá un arbre, i cal anar!»

(de seguir)