L’imperialisme lingüistic francés: privilegiar lo fòrt e mespresar lo feble | 愚木混株 Cdd20
O publicàvem diluns passat: la justícia francesa a anullada l’oficialitat del creòl en Martinica, en demostrant un còp de mai l’intransigéncia de l’estat francés envèrs la diversitat lingüistica. L’argument juridic se basa sus l’article 2 de la Constitucion francesa, qu’establís que “la lenga de la Republica es lo francés”, utilizat a bodre per empedir que tota autra lenga aja lo meteis estatut que la lenga impausada per l’estat . Aquò es pas un cas isolat, que tant en Corsega coma dins d’autres territòris, l’istòria es la meteissa: l’egalitat es impossibla quand s’agís dels dreches lingüistics.
França, e mai se vante de sa cultura universalista, manten de politicas qu’estofan la diversitat culturala. Las lengas, los veïculs mai poderoses de l’identitat, son sistematicament eliminadas de l’esfèra publica se son pas lo francés oficial. Aquò provòca un privilègi exclusiu pels locutors de l’oïlitan d’Illa de França, los sols que gaudisson de la reconeissença e de l’apreciacion de lor cultura, del temps que los locutors de las autras modalitats d’oïl e de las autras lengas territorialas coma l’occitan, lo catalan, lo breton o lo basco, veson a desaparéisser lor identitat. Nòstres enfants son estats educats dins una cultura qu’es pas, inicalament e localament, la lor, son estats aculturats e assimilats dins un sistèma que mesprèsa las culturas diferentas de la sola oficiala. Son estats educats dins las valors del supremacisme cultural.
E lo problèma tòca pas solament los parlants de las lengas istoricas del territòri francés. Las comunautats migrantas, amb lors lengas e identitats pròprias, son tanben obligadas de renonciar a lors rasics per s’integrar dins una societat que tolèra pas la pluralitat lingüistica. La cultura francesa, dins aquel sens, es una de las paucas del Mond qu’exigís una renonciacion totala a la cultura pròpria per i accedir plenament; es pas possibla l’integracion mas l’assimilacion. Aquel procès de desracinament bastís una societat de mai en mai desconnectada de sas pròprias identitats, en generant de tristum e, çò qu’es pièger, un conflicte social que, de còps, pòrta quitament de violéncia.
Aquela actitud, que li poiriam dire “supremacisme cultural”, non solament erosiona la riquesa culturala e lingüistica del país, mas tanben nos condemna a viure dins una societat empaurida, dins la quala la diversitat es pas celebrada mas reprimida. E aital, lo poder politic nos impausa lo messatge que cal privilegiar lo fòrt e mespresar lo feble.
Avètz plan respondut a aquela question urosament abem Lo Congrès a Pau perque per ièu ço que m’agrada
es de revirar en langà nostra des tèxtas de Mas Envejas de Mièjorn Libre come sèm abonats cada setmana
es un bonur per me m’agrada tant