Granda emocion amb la mòrt dau Miquèl Còrdas. Una fin decidida e tragica que colorida sa vida tota. Celèbre per son ròtle dins « Plus belle la vie » i foguèt pres a la debuta un pauc coma l’indian occitan de servici. Partit atau capitèt de marcar prigondament l’emission e se ganhèt l’afeccion d’un public immens.

Actor tant en òc coma en francés, èra tanben un artista multiple çò qu’es mens conegut : escritura, mesa en scèna, emai escalpraire e decorator. Ne donèt bèla mesura au teatre amb los espectacles « Menerba 1210 » e « 1907 Les Gueux de la Saint Jean». Lo primièr sus un poèma-teatre de son paire Leon Còrdas, un grand nom d’’òc dau sègle 20. Lo segond èra tot d’el, tèxt e mesa en scèna. Pivelèt un país entre Besièrs e Narbona, de desenas de volontaris e de milierats d’espectators. Trenta ans aprèp ne parlan encara amb de belugas als uèlhs. « Espanhòl d’aquí » creat amb La Rampe-TIO foguèt una autra capitada bèla. Un espectacle occitan per dire la complexitat de l’immigracion qu’aviá costejada. I pensèt tot, tèxt, decòrs, mesa en scèna amai i joguèt l’Abuelito republican en exili. Puèi la television lo prenguèt. Sa fin nos ditz qu’aviá perdut « lo lumet de la jòia » qu’invocava dins un poèma. De tant que ne balhèt auriá degut ne gardar mai per el. Per totjorn mercés Miquel.

La traduction de cette chronique sur Midilibre.fr