La soca foguèt alucada non pas amb de vin novèl mas amb la lenha menuda de Pèire e tota la familha al ran del fuòc prononcièt la formula magica : 

« Bota fuòc, cacha fuòc, que nos allegre e nos faga la gràcia de veire l’an que ven. E se sèm pas mai, que siam pas mens »

La tradicion èra estada respectada, Nadal podiá començar amb lo gròs sopar.

Mai tard, per la messa de mièja nuèit, la glèisa èra comola e lo capelan, estrambordat, faguèt un presic emprenhat a l’encòp de lirisme e de poesia. Pauc se’n manquèt que los parroquians piquèsson dins las mans !

Mas quand Pèire e sa familha tornèron a l’ostal una marrida suspresa los esperava. Un nivolàs de fum negre emplenava lo membre. Malastre e consternacion ! La soca s’èra atudada !

Mentre qu’òm dobrissiá las fenèstras a la buta-buta, lo paire de Pèire aluquèt una ponhada de fuèlhas secas e lo pepin prenguèt lo bufet e bufa que bufarás. De badas ! Tanlèu flambadas, las fuèlhas s’atudavan e lo fuòc se morissiá.

Èran a mand d’abandonar quand, subran, qualques cendres negres se metèron a rogejar de mai en mai coma s’èran fogatejats per un bufet gigant.

Pèire se fretèt los uèlhs cresent que li fasián bimbaròlas. Una vielhòta dels pels blancs, tota vestida de negre, èra accocolada dins un recanton de la chimenèia. Las gautas conflas bufava aital una farga sul fuòc morent. Èra La Romèca ! Sa Romèca !

Del det lo gojat afustèt la chimenèia en cridant mas ges de son li sortiguèt de la garganta. Ensagèt un autre còp. Pas mai de capitada ! Dempuèi son canton la Romèca li fasiá la guinhada e d’un saut foguèt a costat d’el.

« Cala-te pichòt ! aquò es lo nòstre secret ! Bon Nadal a tu e bona fortuna a totes ! » li marmolhèt dins l’aurelha abans de s’avalir dins lo fuòc reviscolat.

 « Bon Nadal Romèca ! » bretonejèt Pèire coma dins un sòmi.

Dempuèi, cada annada, al temps de Nadal, Pèire, en alucant la soca, espèra sa Romèca.

Pel moment es pas tornada !