Amb la question còrsa l’autonomia torna dins l’actualitat. L’estonant es que ne siá sortida e mai que tot que siá d’a fons absenta de la vida das collectivitats. Pasmens sembla plan constituir un minimum-minimorum de la democracia que fedèra de ciutadans liures e sobeirans. L’autonomia fa temps que los còrses la demandan arderosament, pròva bèla que son plan mai democratas que çò que se ditz.

Rementam que bèls primièrs, adoptèron en 1754 una Constitucion Republicana. Vint ans abans los Estats Units, Olimp de totas las adoracions francesas. Òc, los còrses, e gaireben 40 ans abans la nòstra Revolucion. Aquò se passava abans la conquista francesa que s’afanèt, en bon « colonizaire civilizant », d’atudar dins lo sang aquels lums còrses. L’idèa soleta d’autonomia, emai sonque son evocacion, fa aicí un espavent gigantàs dins la premsa e lo mond politic. Seriá la fin de l’Estat, mot que prononcian amb quatre E majusculas, que de ne dire lo nom los transpòrta coma de dire lo nom de Dieu per un inquisitor. Per tornar sus tèrra e dobrir los uèlhs, avisam-nos que Corsega es la sola iscla un pauc consequenta de Mediterranèa e d’Euròpa qu’a ges d’autonomia. La soleta que pòt pas faire de lei. Aquò confirma plan que los autres son totis d’ases e qu’aicí senhorejan intelligéncia, rason e progrès.