Papieròt menerbés (del 10/11/22)

​L’autre còp, prenguèri lo tren e me sentiguèri un pauc coma un extra-terrèstre. D’en primièr, pas d’agents SNCF : solament de securitat. Lo guichet es pas dobèrt de longa : las bilhetas, cal passar per unas maquinas emmascadas. Me setèri. 

A mon entorn, caduna e cadun, siá trabalhava sus sa tauleta, siá fasiá desfilar informacions o te-sabi-pas-qué suls telefonilhets sens un agach pel païsatge. E ieu, comptavi de legir lo jornal – lo jornal de papièr ! Un còp legit, sortiguèri de la pòcha falsa un quasernet e un estilò per dire d’agafar unas pensadas qu’aurián l’amabilitat de passar apr’aquí a la tusta-limbusta. E notèri :

Un matin de satin ; un miègjorn de velós ; e la nuèit, al lèit ! – Dins sa turna, de qué pensa la Luna de Saturna ? – Lo camèl seguís lo solelh d’una montilha l’autra dins lo desèrt de sabla en cèrca d’un oasi d’aiga fresca e de dàtils pels lipets. Anem, lo camèl bèl, arri, arri, lo meari ! Te cal escotar ton bòss e mèfi a la fada Carabòça ! – Sus la vitra del tren, es pas mai marcat qu’es dangèirós de se clinar per la finèstra, mas : Daissatz-me somiar ! Solament, a de qué pòt plan somiar lo viatjaire del TGV ? Benlèu a vacas que paisson e romian tranquillas pels prats encara enerbats. Benlèu, mas a de qué pòt somiar una vaca ? – Lo tiron del riton se ditz Guiton e ba canta sus totes los tons. – La bruma ennèbla lo païsatge de sos fums grisonetencs a ne faire plorar las ustras de l’estanh del Taur ! – De qué ajustar a l’epopèia dels ajustaires de Seta ? Una boita d’espinarcs ? – Lo mont Sant-Clar es plan escur. – Las èrsas de la malanconia noirisson l’ànsia del temps que passa imperturbable e sempiternal. – Lo silenci es un grand crit de mal-èsser. – Lo silenci es un grand crit de mal-èsser que cal pas daissar parèisser. – Lo silenci es un grand crit de mal-èsser que cal far desaparèisser. – L’amor : a) un jorn ; b) totjorn ; c) qui sap ? – L’amistat : a) totala ; b) a mitat ; c) aquò depend – Un pin es : a) un arbre ; b) un còdi informatic ; c) pin pom pin pom – La tradicion es : a) embarrament sul passat ; b) font d’accion ; c) per costuma. – Se capitas de resòlver lo rebús a l’arrèst del bus, siás mai fòrt que lo professor Nimbús. – Qual poiriá creire que lo lion se passa lo temps a jogar al gòlf ? – De qué sap lo solelh de l’alba de la calor de miègjorn ? – De qué sap lo solelh de l’alba de la mièjanuèit d‘una luna mercruda ? – La mirga crei que l’espiga de blat es son amiga. – Basili, lo grilh, canta coma un coscorilh al mes d’abril per un punhat de mendilhs. – Lo babaròt e lo cagaròt loguèron un cabanòt. Mas qual pagarà la nòta ?, demandèt la babòta. – Sul trepador de la gara, entre l’adieu e l’abandon, dins l’esper fosc d’un retorn o lo constat d’una partença, te trapas plan empantenat. – Atilà lo Un, aquí ne ten un de brave numèro ! E se demanda se jogarà arrièr a XIII o pilar a XV ; al triple galaup de son caval, partirà en primièra linha de la Formula Un : sèt, quatòrze e vint-e-clun !

E davalèri del tren.

Enralhat Roch