Una de las promessas electoralas de Donald Trump foguèt de portar la patz en Ucraïna e a l’Orient Pròche. Ara ven de dire qu’es a far de cambadas per que lèu i aja la patz entre Israèl e Iran. Quina paur!
En Ucraïna, la violéncia s’intensifica amb de vilas entièras macadas e de milièrs de mòrts dins una guèrra que ja dura dempuèi mai de dos ans. E quand semblava que lo mond aviam banalizat lo patiment, sèm a veire d’orrors jamai vistas.
Gaza es un infèrn: la famina, de bombas, de desenas de milièrs de mòrts dont lo 70% son d’enfants e de femnas; vesèm d’escòlas e d’espitals destruches, e de familhas massacradas mentre qu’ensajan de recebre un pauc d’ajuda umanitària. E luènh de finir, la violéncia es a far un enòrme pas endavant amb l’escambi de bombas e missils entre Israèl e Iran, que dobrís un nòu capítol de crudelitat. E lo mond? Lo mond agacham paralisats, mentre que los discorses d’òdi e las armas ganhan de terren pertot.
Gandhi disiá que qui se cala davant l’injustícia s’alinha amb l’opressor. Mas ara quitament prene partit es un laberint moral. Cossí sentir d’empatia pels misogins aiatollàs iranians, qu’oprimisson lor pòble amb lor fanatisme religiós? Cossí justificar un estat d’Israèl que, nascut après l’orror absoluda de la Shoah, es ara a perpetuar un genocidi? E cossí veire pas l’ipocrisia de l’Occident, que condemna los masèls del temps que vend las armas que los fan venir possibles?
Mentretant, los Estats Units, en plena decadéncia trumpista, semblan un empèri a la deriva. Las protèstas contra lo govèrn s’espandisson per las carrièras de las principalas vilas. Washington, que s’es totjorn volgut mostrar coma lo gendarma del Mond, es lo principal provesidor d’armas a Israèl.
E al mitan d’aquel caos, degun sembla pas capable d’arrestar la tragèdia.
Alavetz, paure mond, que podèm far? Es important de nos rebellar contra l’indiferéncia. Deuriam exigir dels govèrns qu’arrestèsson lo comèrci de las armas, caldriá rebutar la retorica que devesís lo mond entre “bons” e “marrits”, e, sustot, es necite de remembrar que cada jorn de silenci es un jorn de mai de complicitat.
Sèm espaventats e tristes. Avèm pas d’armas ni mai de poder, mas si que volèm aver fòrça mai d’umanitat qu’aquela còla de violents cargats d’armas. Los banalizem pas. Los justifiquem pas. Barrem energicament lo camin als violents que se creson los mèstres de nòstra paura planeta.
0 commentaires