Lo calandòs

Diga ! I a pas res de bon que nos venga dau Nòrd, basta que d’agachar la nòstra Istòria, en tota objectivitat segur. Se pòt dire tanben que los apòrts dels francimands a nòstra cultura milenària se comptan pas que sus los dets d’una man d’un oligodactila -entendètz un gastabòi que seriá copat d’unes dets dins sas maquinas. E encara, siái larg.

Un d’aqueles rars benfaches es aquel formatge a l’alen poirit qu’a l’odor òm poiriá far passar per mòrt, mas que pasmens plan viu sentís tan fòrt coma los pès de Nòstre Sénher lo Vièlh. Madur de uòch jorns, ben fach, regolant, dau gost potent e muscat per dire pas que pudís qu’enfalena -es saique per aquò que lo corpatàs de la faula lo daissèt tombar ?- vos vòle parlar uòi de l’actualitat dau calandòs qu’Euròpa li ven ficar en caire. Ara an pas pus lo drech d’enropar lo camembèrt dins de boitas de bòsc. Per d’escuras rasons ecologistas de reciclatge, los sherpas, aqueles que van d’un som a l’autre d’Euròpa, dison non : « Non, a la boèta en boés ! » e preconizan lo plastic. E aquò pausa problèmas…

Quand siás lepet e as lo cèl de la boca acostumat coma nautres au Ròcafòrt e autres formatges fins occitans, lo sol biais de tastar coma cau lo formatge dels prolos : lo Petit  o lo Rustic, o  d’aqueles que se la petan : President o Còr de leon èra jos la brasa.  Quand as acabada la grasilhada de las costèlas de moton dau causse, dins lo temps que s’apasima la carbonada, aprèp aver levat lo papièr, fas resquilhar jos lo recaliu lo camembèrt dins sa boita de bòsc. Un desenat de minutas, pas mai, e es una meravilha per acabar lo dinnar e las cantinas de roge.

Mas amb las boitas de plastic, vese lo fum de ton avenidor negre, que negre…

Vòls que te diga ? Bon, ne farem benlèu pas un formatge.

Enfin, es çò que ne dise, ieu…

La guinhada de l’IEO34. E, rau !