Coscós e cèl de la boca 

Fa unas setmanas, lo cònsol de Marselha participèt al Kouss-kouss festenal e mangèt tot naturalament un coscós. Difusèt imatges e vidèos de sa participacion. Aquò li valguèt sus las rets a-socialas de reçaupre unas menaças de mòrt per son atituda pro-islamista e anti-francesa! De segur e fòrt logicament, a presentat una denóncia contra aquelas atacas… 

Vòli pas èsser bon francés…

Se seguissèm lo rasonament desrasonable d’aqueles racistas ultra-francistas, nos va caler privar de tota noiridura d’origina estrangièra: paelha valenciana, chocrota alemanda, hamburgers americans, pastas italianas (macaròni èra l’escais que se balhava als ritals…), fuèlhas de vinha e mossacà grècas, iaort bulgar, golach ungarés, fritas de Belgica, feijoada brasilenca, bacalhau portugués, fish and chips anglés, eschnitzel alemand, barszcz (sopa de bleda roja) de Polonha, lo borscht rus, los formatges d’Olanda, los sushis del Japon, los nems del Vietnam, los rotlèus de prima de China, los tacòs e las tortilhas de Mexic, la meleta norvegiana, l’estegt flaesk danés, las vienosariás d’Austria, la carn dels grisons de Soïssa, lo polet iassà de Senegal, lo fotó de banana e maniòc de Còsta d’Evòri, lo mafé de Mali, lo tajine de Marròc, lo ris jolof de Nigerià, la salça peri-peri de Mozambic, lo bobotiá d’Africa del sud, lo pol palavà de Ghana, lo chile con carne, lo guacamòl de la Còsta Rica, las empanadas, lo ceviche d’Equator, la sopa al quinoa de Peró, lo tiramisu, los momos tibetans, las samossàs indianas, los falafèls libaneses, lo cikan kariya (pol al currí) de Siri Lanqua, los caulets de Brussèls, …

França, país de la cosina unenca

Al nom de l’unitat e de l’unicitat prigonda de França, que se tradusís per l’emplèc d’una lenga unenca, serà interdita la consomacion de plats connotats istoricament e culturalament que marcarián una rompedura amb l’uniformitat volguda: lo caçolet (e qu’impòrte que siague de Castèlnau, Tolosa o Carcassona), l’aligòt, la trufada, la ratatolha, la chichomèia, la brandada de Nimes, mar i munt o calçòts de Catalunya, kouing amann de Bretanha, calissons d’Ais, soccà de Nissa, la macaronada de Seta, la piperada basca, las bestiesas de Cambrai, la chocrota e lo baeckoff d’Alsàcia, la quicha de Lorrena, lo buòu borguinhon, la fonduda (de Savòia o de Borgonha), lo caulet farcit, la sopa al champanha, las andolhetas de Vira, la mostarda de Dijon, los cagaròts a la catalana, lo fiadone e los canellonis al brocciu de Corsega, la garbura prirenenca, la salça bearnesa, lo gratin dalfinés, la flamicha o la carbonada de Flandres, lo fafaru de Polinesia, …, e quitament, per defugir lo caractèr cosmopolita de Marselha, los francistas locals refusaràn de preparar lo bolh-abaissa.

Un còp a beure

De segur, podèm beure totes los vins dels païses occitans, mas serà interdit (en vertut dels meteisses principis que çai-sus) pels francistas de beure cervesa irlandesa, vin de Porto, vodcà de Russia, cxcx-cxlx de las Americas, siròp d’aserau de Canadà, pacharàn d’Euskadi, ozò de Grècia, limoncello d’Italia, lo punch de Martinica, fina de Lengadòc, l’Armanhac d’Armanhac, lait de renas de Mongolia, saket de Japon, tè de las Indias, ròm de la Reunion, la tequila/qual-siás-aquí de Mexic, visquèi d’Escòcia, lo brennivin (elixir dels dieusses) d’Islanda, lo gin anglés, l’akavit de Norvèja, la jalovlina de Finlanda, lo citre e lo calvadòs de Normandia, lo genepi de las Alpas, lo ratafià de Roèrgue, l’aiga » que s’apelariá Quezac », la cartagèna de l’ostal, l’Òr-Kinà de Carcassona, lo schnapps alemand, la becherovka de Chequia, la Borovicka d’Eslovaquia, lo Krupnikas de Lituania, la Krambabula de Bielorussia, l’Horilkad’Ucraïna, la Tuica-beguda de Draculà de Romania, la Raquija de Serbia, la Mastiquà de Bulgaria, la Zuivana de Cipre, lo pastagàs de Provença, l’aniseta, lo flòc de Gasconha, …

Se ganhar lo cèl

Alhòli per totes! Se seguissiam aquelas visadas politicas reductriças, sabi pas tròp çò que nos demorariá de manjar! Alara, vos disi que nos cal manjar e beure sus nòstres dos pès e nòstres dos caissals: manjar, beure, crompar local mas tanben demorar dobèrts a la diversitat culinariá mondiala. Çò que compta primièr dins l’acte, la necessitat e lo plaser de manjar e de beure, es de se ganhar lo cèl, e quand disi: lo cèl, parli naturalament del cèl… de la boca!

Albèrt-Rigobèrt-Salomon Gran-de-semola Roch

• De segur, se reprenètz aqueste article, vos es possible d’ajustar tota especialitat de vòstra coneissença o de vòstre gost, vist qu’ai pas vocacion d’escriure una istòria mondiala del manjar: soi mens valent que lo Vicent Marqués que nos espepissa pel menut (es plan lo cas de ba dire) tota la cosina catalana e occitana