cafè descabestrat amb Jaume Landièr

« […] Defòra lo campèstre cabussava dins lo triple sòm dau dimenge, de la nuòch, de l’ivèrn. Totsants fardava l’asuòlh de sa grisalha. Pas un cat. Los aucèls avián fugit la rispa. Ai, que cau patir ! Camin de ferre, camin de crotz… Lo trin te sabotís coma se voliá martelar lo maucòr. Te bufar coma un plumet. T’assadolar d’imatges tant fugidisses que te desvàrian, a faire gisclar lo nonrés. Lo talh de la nuòch anava sai que cobrir aquel gris de pintura de quatre sòus. L’exilh a destenchurat sus los païsatges qu’aimave. […] »

Après Als baugs (2008) e La Banda (2015), Jaume Landièr repren la dralha de Solelhada (1992) e Lo Riu d’Adriana (2001). Lo temps a passat : entre exilh e país retrobat e estrifat, lo narrator vei l’espelida de las joventas que meton lo camin jos los pès.