D’ont ven la lenga nòstra ? Abans i aviá lo latin daus colonisaires. Abans encara n’i aviá d’autras que lo remembre se perdèt amb la dominacion romana de mai de quatre sègles.

Mas un còp l’empèri tombat, lo vulgari, es a dire lo pòble sens instruccion, se farguèt pauc a cha pauc una lenga originala en adobant lo latin dins una sauça novèla amb d’evolucions dau biais de prononciar. Atau se farguèt aicí l’occitan, alai lo castelhan e endacòm los parlars d’òïl, totes de la familha romana. Son pas de sabentasses qu’o faguèron, que nani, aquestes demoravan au latin. Es verai qu’en França lo mond creson qu’es l’Acadèmia, es a dire l’Estat, que farga la lenga e aquò legitima son poder totau. L’Acadèmia fa son diccionari, que digús a pas jamai legit, e qu’es pas qu’un registre daus usatges. Mas lo pòble crei que la lenga es una creacion de l’Estat amb d’especialistas de naut nivèl. I a pas res de mai faus. Las lengas, tan complèxas coma son, foguèron fargadas per d’analfabèts. O faguèron d’ausida, a l’aurelha, sens res d’escrich, mas en se parlant aus mercats, als camps o a l’ostau. Aquelas aisinas tant complicadas e precisas foguèron fachas en cooperacion e sens ges de menaires. Las lengas son plan eissidas de la vida dels pòbles. Avèm rason de parlar de diversitat bio-lingüistica.
La traduction de cette chronique sur Midilibre.fr