La recenta aparicion de Julian Assange al festenal de Canas, que portava una camiseta amb los noms de 4986 enfants palestinians de mens de cinc ans tuats en Gaza dempuèi 2023, representa mai qu’un gèst simbolic. Dins un eveniment mediatic centrat sul glamor, Assange causiguèt d’expausar una realitat incomòda que d’unes preferisson d’ignorar: lo patiment massís dels innocents dins la lista devastada. La camiseta, amb lo messatge “Arrestatz Israèl” al revèrs, generèt de reaccions positivas suls rets socials, ont se lausèt aquela accion d’integritat morala a un moment de distraccion collectiva.

Mentretant, la situacion en Gaza se deteriora a un ritme alarmant. Segon de donadas de l’ÒNU, tota la populacion gazauí —aperaquí 2,1 milions de personas— se tròba en risc critic de famina. Las chifras son espaventosas: 470 000 personas son al nivèl 5 (famina imminenta), del temps que mai de 71 000 enfants de mens de cinc ans patisson una malnutricion aguda.

Lo blocatge impausat per Israèl dempuèi mai de dos meses a revirats los pichons melhoraments temporaris durant lo brèu periòde d’alta al fuòc. L’impacte economic es tanplan devastaire: l’80% dels comèrcis son destruches, daissant l’economia gazauí reducha a mens de sièis parts una de son nivèl de 2022. Las familhas recorron a de mesuras extrèmas coma recampar d’escobilhas per las vendre e crompar quicòm per manjar.

Lo sistèma sanitari es entièrament saturat. A mai, fòrça personas pòdon pas quitament donar de sang a causa de la malnutricion. L’Organizacion Mondiala de la Santat avertís qu’aquela situacion aurà un impacte permanent sus “una generacion entièra”, en afectant lo desvolopament fisic e cognitiu dels enfants gazauís.

La comunautat internacionala sembla incapabla de respondre eficaçament. Las tensions quitan pas de pojar. Dimècres passat, l’armada israeliana tirèt “de còps de fuòc d’avertiment” contra una delegacion diplomatica europèa que vesitava Cisjordania. Kaja Kallas, nauta representanta de l’UE, qualifiquèt l’incident d’”inacceptable”, coma se tirar sus de palestinians foguèsse per contra acceptable.

Los actes terroristas son, sens cap de dobte, condemnables dins quin contèxt que siá e representan una agression a la dignitat umana. Pasmens, quand aqueles crimes son comeses per un estat reconegut e sostengut internacionalament, la gravetat se multiplica exponencialament: la legitimitat institucionala pòt pas servir jamai coma bloquièr per l’impunitat. Fàcia a aquela realitat, es imperatiu de remembrar que lo patiment fa pas de diferéncias entre cresenças ni identitats. L’islamofobia qu’impregna cèrts discorses politics e mediatics dins lo país nòstre —utilizat per justificar lo silenci complice o quitament justificar lo massacre— pòt pas enlordir nòstra capacitat critica. La vida d’un enfant gazauí musulman val exactament çò de meteis que la d’un enfant crestian en Liban, la d’una femna josieva subreviventa dels atacs del 7 d’octòbre o la d’un activista LGTBQI+ perseguit a Ramallah. Lo sang versat es pas mai o mens digne de dòl segon la bandièra a la quala òm s’identifica. Exigissèm, doncas, que l’indignacion davant aquel massacre se diluisca pas dins los prejutjats dels que, en s’amagant darrièr la lucha contra lo fondamentalisme, normalizan lo masèl d’un pòble jos l’agach passiu de las democracias occidentalas.

Lo gèst d’Assange a Canas nos ramenta l’importància de las accions individualas de consciéncia que mantenon viva l’atencion sus aquela tragèdia. Mentre los caps mondials debaton d’estrategias, la populacion civila de Gaza contunha de suportar de condicions inumanas e mai del 90% dependon de l’ajuda umanitària. Quitem pas de parlar de Palestina.