Un còp èra, perdut dins la garriga, luònh en dessús de Sant-Guilhem dau Desèrt, un vilatjon que se disiá Puechabon. E dins aqueste vilatjon, un òme que son ostau èra a l’òrle de la garriga.
A !, per aimar s’esmarrar entre carrairons e sendarèus, escalabroses o non, aqueste èra pas lo darrièr ! Li disián d’Espelhat que per aquò far èra totjorn vestit de traucs e de petaces…
E vaquí qu’un jorn, dins un periòde de marrana que los crestians èran confinats en causa d’un virús (« virus, vire, virum, viri, viro, viro », de cantar sus un aire conogut per l’escomenjar), nòstre vilatgés decidís d’anar veire, per delà la barranha de son òrt, se la pòta (frigola) profitava ben de la darrièra raissa. Se prepara l’equipament necite mai qu’un passapòrt o un visà : l’atestacion de desplaçament qu’i cròia la casa « sortida de primièra necessitat », amb identitat, data, ora (pas de tròp bon legir, aquesta, afar de se laissar un pauc de temps de mai), la masqueta brodada per la femna amb la crotz de sang e d’aur, lo termometre per se verificar la temperatura, lo metre de maçon per mesurar la distança reglamentària en cas de rescòntre, lo gèu idroalcolic per se desinfectar las mans e la quiqueta se, d’asard, agèsse enveja de pissar… enfin, tot lo garniment. Nòstre òme es respectuós e precaucionós ! Entau s’encamina.
Passa un ranc, traça entre èuses, garrics, arbocièrs, abauces… Davala per un pendís.
– Tè, aicí a patit la secada, la pòta. Serà mai fièra de l’autra man qu’es pas tant au canhard. »
E tòrna montar per un carrairon que, pecaire, lo Witiza aliàs Beneset de Niana, segur que l’aviá pas desvistat en son temps de tant qu’èra penjalut.
E lo vaquí au crèst, planièr, pauques aubres, de garrolhas pasmens.
E d’un còp, de qué te vai pas veire de l’autre costat dau valat, plantat sus lo crèst planièr tanben dau ranc d’en fàcia ? Un lop ! Òc, un lop. Que l’agachava.
– Macarèl ! Onte es passat aqueu putan de telefonet? » Lo temps de farfolhar per las pòchas, raspa !, lo lop, ulhauç gris, que s’escapa ! E en mème temps, per los aires, pas tròp naut, un dròne de la gendarmariá que finta, qu’espiona d’eventuaus passejaires. E quau sap se lo lop, amb son seisen sens animau, l’aviá pas saufinat abans l’òme, lo dròne ?
– Siái cuòch, se pensa l’Espelhat-Sauta-Ròc, cambas ajudatz-me ! »
Arribèt a l’ostau los botelhs ensagnosits, los vestits estrifats, susant tota l’aiga de son còrs. Sauvat. Coma o èra, probable, lo lop.
Moralitat (cadun.a se tirarà la seuna) :
De qu’es lo perilh mai gròs per la libertat de circular ? Lo lop o lo flicatge ?
Istòria vertadièra, se pòt verificar auprèp das dos protagonistas.
Miquèla.Stenta
0 commentaires