I aviá un jardin…

Aquela cançon de Jòrdi Mostaki parla d’un mond « perdut ».

Lo nòstre passatge sus la Tèrra deuriá esser urós, semenat de flors, sens òdi, sens guèrras, sens??? Ailàs! L’òme es pas capable de viure en armonia, quina misèria ! Quina misèria !

Vaquí una adaptacion de la cançon del Jòrdi Mostaki qu’ai facha, traparetz la version originala en françés.

Parlat

Es una cançon pels mainatges que naisson e que vivon

entre l’acièr e lo betum, entre lo beton e l’asfalt,

E que jamai saupràn

Que la Tèrra es un jardin .

I aviá un jardin se sonava la Tèrra,

Lusissiá al solelh coma un fruch defendut

Èra quicòm de nòu e de jamai viscut

Èra un paradís e jamai un infèrn

Lalala, lalala, lalala

I aviá un jardin, un ostal, d’arbres bèls,

Un camp amb mila flors, o i fasiá l’amor,

E un polit riu que cantava totjorn

E lo mond de pertot s’i venián refrescar

Lalala, lalala, lalala

I aviá un jardin, èra grand coma un val,

E s’i podiá noirir cada jorn de l’annada,

Sus la tèrra brutlanta o sus l’èrba gelada,

E descobrir de flors qu’avián pas ges de nom.
Lalala, lalala, lalala

I aviá un jardin se sonava la Tèrra,

Èra grand, èra grand per totis los mainatges.

Èra lo país bèl dels nòstres pepins

Que l’avián eiretats de pepins abans eles

Lalala, lalala, lalala

Ont es aquel jardin ont auriam pogut nàisser,

Ont auriam pogut viure urós tota la vida ?

Ont es aquel jardin totas pòrtas dobèrtas,

Ieu lo cerqui totjorn e cresi qu’es perdut ?

Lalala, lalala, lalala

Adieu, los amics, tenètz vos fièrs e al còp que ven !