Qu’es aquò l’esteròl ?

Diga ! N’èrem demorat a aqueste analisi de sang que me trapèron lo colesteròl, malautiá terribla, gaireben tan redobtada coma la gota per los que coma ieu se tastan la vida a plena maissa. Mas agachem cara a cara aquela dura realitat de nòstra paura condicion umana, pausem nos sens bestorn la question, la sola, la de la vida a la mòrt  : « qu’es aquò l’esteròl ? »

E primièr de qué son aqueles innocentitges, aqueles contes de ma Grand-la-Bòrnha, aquelas petòfias de ma Tanta Nina que te venon afortir fòrt e mòrt que i auriá un bon e un marrit colesteròl ? Seriá pas un pauc tròp ninòi e maniquèu de rasonar antau ? Cramèron los paures nòstres catars per mens qu’aquò.

Me sembla bon de rementar aquí quauques principis de bon sens :

• – Tot colesteròl es bon. Se que non ne manjariam pas.
• – Lo colesteròl es en tu. Mai, es una part de tu. Asirar son colesteròl es se detestar, çò que los lingüistas apèlan l’auto-òdi e aquò, plan solide, es pas bon per la santat.
• – Los 20% d’occitans que fan de marrit colesteròl son de marrits occitans que renegan son eitetatge.
• – Te dison lo nombre de mòrts causadas per lo colesteròl mas non jamai aqueles que ne vivon… per la bona rason que fan pas las autopsias que sus los mòrts…

Dobrissètz los uòlhs, indignatz-vos macarèl !

Vòls que te diga ? D’aquel analisi que faguère, ne parlère a una amiga medecin-omeopata, sabètz, aqueles que te vendon de granuletas de sucre a 1000€ lo quilò. M’aconselhèt ela, per demesir mos problèmas, de cambiar de medecin traitant. De ne causir un de ventrut, adipós, cortalen, manjaire acarnassit e copa-rosat, un beveire despopat amb una coeta de merluça e tubaire inveterat. Cerquère. Mas ne trapère pas que correspondèsse ric-a-ric a aquel perfil d’embaucha.

N’anèssetz pas conclure tròp rapidament que qué siaga e rementatz-vos lo dire d’Ipocrata : « que ton manjar (e ton beure) siaga ta melhora potinga. »

Aquí òi !, un bon medecin !

Enfin, es çò que ne dise, ieu…

La guinhada de l’IEO34. E, rau !