Mamma mia !

Diga ! La polemica, coma un tèrratrem amb miliassadas de replicas o encara las erupcions d’un Vesuvi que non jamai s’apasima, ufla, ufla e espeta regularament dins la premsa o sus los malhums socials. Aquò se passa de còps au nivèl mai naut dels Estats, coma en 2017 entre Islàndia e Canadà per saupre, ten-te Maria qu’anam trottar, se caliá interdire la pizza a l’ananàs dicha hawaiiana o pas. Mamma mia ! An pas mai a faire !

La vida es afar de gost e de gosta, mas d’aquí la question que los mai onèstes d’entre nautres nos poiriam pausar : seriá lo bon gost, lo nòstre, lo bon ? De qu’es de bon o de marrit gost ? Seriam nautres los aiatòllas autoproclamats de la finesa, de l’elegància, de la delicadesa prèstes a metre sus lo lenhièr aquel que dançariá pas sus nòstra musica ? E tanben, de destriar çò culturau de çò personau. Çò que sembla d’evidéncia per un napolitan o es vistablament pas per un canadian.

Vòls que te diga ? Sèm nautres tanben pastats de convencions occitano-socialas. Lo franchimand emberretat amb sa panòta e son litre de vin es un vièlh con passat de mòda, -se deu d’èsser a l’ora d’ara encravatat e en costuma- alara que polit que polit lo mascle occitan, pelut que pelut, jos sa berreta. E sa companha de la rauba mirgalhada e enflorida fa rampèl a la vilandresa cunhada dins son talhaire classic o sa gonèla rasapet de cagòla.

Lo bon gost, fin finala, una galejada, una quimèra, una nocion cambiadissa e personala. Tant d’individús, tant de bons gosts.

Mas que digús nos venga pas metre de l’ananàs dins lo caçolet !

Enfin, es çò que ne dise, ieu !

La guinhada de l’IEO34. E, rau !