Atal comença la cançon de Claudi Marti , «Un país que vòl viure!».

Es una cançon sus Occitània e las dificultats de far viure sa lenga, sa cultura, trabalhar al  país…

Vos vau pas parlar d’un país mas d’un òme qu’auriá pogut, probable, escriure aquela cançon!

 Es un amic que m’a balhat de claus per dobrir las pòrtas de la vida en me fasent conéisser lo teatre, la vida associativa, l’implicacion dins la vida publica, e sustot l’amistat…

  Vos parli d’un òme enrasigat sus las tèrras rojas del Salagon, amb un uèlh totjorn dobèrt al mond real, a la vida facha d’escambis, de questionaments e de recèrca del bonaür sus tèrra…

Tasca gigantesca! Benlèu, mas siás aquí per nos provar que lo «biais de viure» pòt existir aicí e endacòm mai…

Per parlar de tu, ai escrich, modèstament, aquel poèma:

De la tèrra roja del Salagon

 als blancs ròcs del Larzac,

Tas raices son ancoradas

dins aquelas doas immensitats

arpentadas

mila còps,

 As parlat a las gents,

As parlat

als païsatges

As vist, escotat :

Lum, calor e freg,

 aiga, paraulas,

silenci e bruches.

Tot aquò

emplena la saca

de ta vida.

E dins aquela saca

 plan granda,

 As mai de riquesas

qu’un Picsó!

Non, pas de pèças d’aur

o de fabulós tresaurs

Pas de bagueta magica

ni de sòmis quimerics !

Mas lo fruch d’una vida vidanta,

 d’escambis, d’escota

 e d’amistats !

Cal continuar

 l’amic !

Es lo Larzac, disiá Max Roqueta, es lo Salagon poiriás dire ! mas es tanben endacòm mai que pòrtas ton agach, de còps amb tristesa e malenconiá car… lo nòstre mond es malaut, òc malaut de la capbordisa de l’òme! Cal creire a un avenidor melhor? Qué ne pensas l’amic? Lo camin es encara long !

 Zo al còp que ven e portatz-vos plan!

Podètz escotar  «Lo Mescladís» de Bobí sus Ràdio Lengadòc e Radio Lodève.