Una entrevista de l’actritz Coraly Zahonero sus France Info a provocada una fòrta esmoguda dins l’occitanisme en assegurant que la lenga d’òc es “uèi desapareguda”. Aquela percepcion es pas una error ninòia mas un rebat de la longa istòria de mesprètz que la patís nòstra cultura. Es vertat que, segon lo raconte oficial de l’estat monolíngüe e etnocida nòstra lenga es mòrta. Mas aquela afirmacion es pas brica actuala. L’occitan èra ja considerat coma una lenga mòrta a l’epòca del Felibritge de Mistral.

Ça que la, la question cruciala pels occitanofòns e pels occitanofils es cossí volèm afrontar aquela percepcion. Se consideram que la lenga nòstra es mòrta, la responsa seriá sustot culturala e nos consagriam mai que mai a documentar la lenga. De fach, l’occitan es benlèu la lenga minorizada  melhor documentada d’Euròpa.

Per contra, se contunham de considerar l’occitan coma una lenga viva, nòstra responsabilitat s’amplifica, car aquò implica de crear de contenguts d’actualitat e tanben de desvolopar d’òbras lingüisticas que sián utilas per la comunicacion quotidiana e la transmission de las coneissenças. Aquel apròchi es quicòm mai qu’una responsa culturala: es un acte politic de resisténcia e d’afirmacion de l’identitat. Aital consideram que publicar Jornalet cada jorn, far LoMiegjornau sus Ràdio Lenga d’Òc, difusar ÒcTèle e los vidèos del Parpalhon Blau o metre en plaça d’aisinas coma Dicod’òc, Votz o Revirada, son d’accions politicas. Quitament difusar l’occitanitat en d’autras lengas, coma o fa País Invisible, es una accion politica.

A l’ora d’ara, l’usatge social de l’occitan es cèrtas escàs gaireben pertot franc d’Aran, mas la creacion en occitan es mai viva que jamai: se crèa e publica de cançons, de nòvas, de contes, de romans, de vidèos, de podcastes. Las personas occitanofònas teisson un malhum cultural ric e variat. Aquela vitalitat culturala es lo motor que pòrta de moral e de vam a nòstre combat.

Considerar la lenga nòstra coma mòrta o viva es una decision que determinarà la sòrta de combat que menarem a bon tèrme. La subrevivéncia de nòstra lenga occitana es pas solament ligada a sa documentacion mas a sos reviudament e integracion dins la vida vidanta de nòstra comunautat. Es ora de causir amb determinacion per garentir que nòstre biais de comprene l’Univèrs contunhe de ressonar amb l’accent occitan long del sègle XXI.