Quand Sant Ròc moriguèt,
Tot drech au Paradís amb son chin montèt.
Mès coma èra un pauc tard, la pòrta èra barrada.
Tusta que tustaràs. « Siái a tu camarada »
Cridèt lo vièlh Sant Pèire, « veni, veni dobrir.
Qual siás ? – Siái Ròc – Tot sol ? – Non siái amb mon chin.
Un chin, un chin aicí ? E de qué ne’n vòs faire ?
Ròc, siás un Clapassièr pur sang e galejaire,
De chin ne vòli pas ! … E puòi per copar cort
Lo Paradís es pas l’ostau de Denicort.[1]
Aquel chin, diguèt Ròc, es estat ma companha,
Ensems avèm sofèrt, ensems avèm manjat,
per garir mon genolh es el que m’a lecat
Nos volètz separar ? Aquela seriá fòrta
Ficatz nos, se volètz, totes a la pòrta ».
Just a aquel moment Nòstre Sénher passèt,
« Tè, Roquet siás aquí ? » Lo Sant n’aprofechèt
Per ie contar sas penas e ie demandar gràcia.
« Ton chin au Paradís deu avure sa plaça »,
Rebequèt lo Bon Dieu ; e Sant Pèire moquet
Veguèt davant son nas se’n corrir lo chinet.
Mès coma tot se sap dessús aquela tèrra
Los chins de l’Univèrs se metèron en colèra.
En sapient que Sant Pèire, un concièrge dau Cèl
Voliá barrar l’intrada a un paure cadèl.
Formèron un sindicat e dessús l’Esplanada
Tenguèron a mièja-nuòch la primièra amassada ;
A l’unanimitat votèron una mocion
De blamar pas lo Sant. Una delegacion
De cinc chins clapassièrs alara siaguèt causida
Que vèrs lo Paradís se’n prenguèt l’encorrida.
Aquí i aviá Azòr, chin de la Blancariá,
Portòs e Danilò, chins de la bochariá,
Fauston de Botonet, pichotet mès bramaire,
Medòr de Rondelet, basset e bon caçaire.
Dau Clapàs jusqu’au Cèl, pissèron que tres còps.
Sant-Pèire en los vegent, te ie cridèt : « Salòps
Alon ! Qu’empoisonatz ! Alon, anatz al Diable !
O vos vau empegar mas claus dessús lo rable !
Mancariá pas qu’aquò ! Laissar dintrar de chins
Que totes jos la coeta an quicòm que pudís !
Alara, volètz partir ! Biu pesolhs ! Biu chinalha !
Anatz encaraunhar lo Diable, cacibralha.
Los cinc chins vergonhoses davalèron au Clapàs
E a tot lo sindicat racontèron lo cas.
Vos i cal retornar – faguèt un chin papeta,
Mès en metent d’encens per dejós vòstra coeta ;
L’encens es un perfum aimat per lo Bon Dieu
E veiretz que lo Sant vos dirà pas pus « biu ».
Sus lo conselh dau vièlh per tota l’amassada
La delegacion siaguèt lèu embaumada.
Los cinc chins clapassièrs empoisonant l’encens
Tornar au Paradís montèron coma un vent.
Sant Pèire, aquel brigand qu’a l’aurelha plan fina,
A la pòrta dau Cèl meteguèt una china
Una china en calor aimabla a la foliá.
Quand los cinc delegats dau sindicat japaire
Siaguèron arribats, nòstra china encantaira
Levant lo nas au vent e la coeta en l’èr
Prenguèt doçament lo camin de l’infèrn.
Lucifèr embarrèt tota aquela chinalha,
E pendent quinze jorns, bota, faguèt ripalha.
Los chins de l’Univèrs los espèran totjorn,
Quand se rencontran dos, pertot en passejada,
Se sentisson lo cuol dempuòi aquel jorn,
Per veire se a l’encens la coeta es perfumada.
Joan de La Capèla Nòva (Joan Bardin 1893-1966)
A partir probablament dau conte dels Chins al Paradís de Biscan-pas / Gustau Therond
[1] Denicort : escairaire, escorjaire dau Clapàs
0 commentaires