E vejaicí ! Fau trompetar lo temps novèu*
a grands còps de fanfarra a la mai auta torre !
Fau durbir tot a brand li pòrtas a gròs clavèu
e, lèu, que l’aculhida en cent drapèus s’aubore
tant i fenèstras dis ostau(s)
qu’au doble torrilhon que flanca lo portau !
Fau, chascun, prene en mans son rampau d’olivièr
per faire un sinhau de verdura autorn di barri(s).
Siam prèstes ! An cabuçat li temps de caitivièr !
Siam au jorn que trovam nòstri còrs novelari(s)
que se cresiam d’aver perduts,
mai, vuèi, tot en un còp, tornar nos son renduts.
Santa Vièrge ! A ! fuguessiam d’abilhas en combor
per pónher, amé li flors d’aquesta tèrra ronda,
la flor d’aqueu solèu de l’auba a l’escabor(n) !
A ! fuguessiam tanben de grangolas o d’ironda(s) (perdrix des espaces)
per veire, coma lis aucèus,
lo joine blat fernir sot la vitra dau cèu !
Escotatz ! Mème la grand mar non plora plus :
a chasque còp que la cotiga un còp de rema
l’entendètz rire ! E chasca gota dins la lutz,
vòu plus se sovenir dau temps qu’èra lagrema !
La mar n’es qu’un grand cacalàs
perque la tèrra en flors la sarra dins si braç.
Alleluià ! Lo rire monta d’a cha pauc
e sembla que la mar desbòrda de si riba(s)…
Sus nòstra vila, abolegam nòstri rampaus
per que vega un vergièr aqueu que nos arriba
e per que sache au mème instant
que sa veraia flor se i escond au mitan.
Avèm, per mila aucèus, bandit lo fons desir
qu’aviam tanben de tu, qu’aviam de ton aubire,
ò ! prince, en nòstri còrs despuèi chausit !
Escota, tu tanben, aquela mar de rire
qu’escarlimpa a nòstre vergièr
per nos dire qu’arriba enfin lo messatgièr !
Ò ! prince, se sabiás ! I a talament longtemps
que nautres sotisam lo fuòc clar di velhada(s)
quand se chanja per rusa en ròsa de printemps !
I a talament longtemps que la flor anonciada
es qu’una engana dins l’ivèrn
que nautres arriberiam a plus creire a l’espèr.
Mas ta tèsta a sortit dessús l’orisont blu,
puèi a passat ton pièch enjusc’a la centura…
A dicha que nos naisses, ò ! prince, salut !
E per fin que veguem ton entièra estatura
e mai que te tenguem d’a ment
quand sòrtes di pantais dessús ton parament ! (palefroi)
Salut, dessús la tèrra e dessot lo solèu,
ò ! prince, ton ombrina a la tèrra ditz l’ora
ont lo bonur verai fai seguida au fablèu !
Es l’ora, es lo moment de la nòva tempora,
de tis uèlhs rajan li beluc(s),
ò ! prince, a l’autre bot de la jòia, salut !
Max-Felip Delavouët
Tirat de Courtege de la Bello Sesoun
mes en grafia classica per M.S.
Nòta : las finalas entre parentèsis restituan la grafia classica.
Sembla una necessitat per respectar la lenga sens nòser a la rima.
* lo temps novèu : cf Amb la dolçor del temps novèl… (Guilhem de Peitius)
0 commentaires