Aquesta setmana la granda comunicacion comerciala de la Sant Valentin de dimècres va amagar lo Dimars Gras, jorn màger de Carnaval. Es un rit multi-millenari que nos ven de çò qu’èran de « religions popularas ». Es encara ben viu que se fa aquí un pauc pertot e marca un temps bèl de las temporadas de l’an. Lo nòstre Lengadòc es plan tèrra de carnavals, amai n’avèm 3 que son de « monuments » plan coneguts.

Lo de Pesenàs amb las sortidas dau Polin, los Palhassós de Cornonterral e los imenses Fecas de Limós que cal vèire absoludament. An de formas fòrça desparièras entre lo formalisme codificat e estetizant dels Fecas e la brutalitat fangosa dels Palhasses. Mas partejan lo fèstum, lo mascaratge e l’èime transgressiu e trufarel qu’es l’esperit de carnaval. Aqueste es plan mai espandit e prigond dins lo pais que çò que sembla puòi qu’es fòrça ligat au bestiari imaginari coma se vei plan amb lo Polin. Atau perdura gaireben tot l’an d’aitant mai que l’animalum totemic s’espandís bravament. Autra granda ligason, la de carnaval amb l’Ors, qu’es sa fèsta per Pirenèus, e a « Joan de l’Ors » un dels grands mits dau país qu’aja subreviscut d’abans la romanizacion e lo cristianisme. Òsca au mond que fan
Carnaval, que fan societat a res non còst. Lo mai bel de la vida se paga pas.

La traduction de cette chronique sur Midilibre.fr