Dins un país ont los nombres èran mespresats, l’esperança de restaurar la sciéncia de comptar, tres sègles après son enebicion, repausava sus 42 valents liceans, dont cinc representants foguèron cridats per un comission del parlament davant la quala poguèron defendre lor causa.

Amb determinacion, aquela brava còla de liceans e liceanas argumentèron que los nombres èran essencials al progrès e a la compreneson del Mond. A mai, contèron que l’ignorància numerica aviá limitat lo país e que lo fach de saber comptar los podiá aleugerir de fòrça problèmas.

Lors paraulas arribèron al còr de qualques parlamentaris. De fach, fa gaire, un deputat aviá capitat a convéncer sos collègas d’aprovar una lei revolucionària per quitar de mespresar los nombres, mas lo Conselh Constitucional d’aquel país reduguèt aquela lei en tot daissar solament un petit fenestron d’oportunitat pels que volián saber comptar.

Pasmens, en despièch dels obstacles e del mesprètz generalizat, los braves liceans perseveravan. Avián reüssit quicòm de complicat: aprene a comptar un pauc. O fasián d’un biais volontari pendent l’ora de puniment dins aqueles escasses establiments qu’avián obtengut un professor.

Los braves liceans, e sos professors, gausavan contravenir a l’statu quo en tot esperar que la societat dobririá los uèlhs sus la tirania de l’ignorància. La revolucion dels comptaires aviá començat e l’avenir d’aquela societat èra en jòc.