Sabi pas qual siás
Mas pensi te conéisser
Tu que vesi de longa
A l’espital aparéisser.
Assumisses lo mestièr d’infirmièra
Amb empatia e conviccion
E crei me, pòdes èstre ufanosa
D’aver causit aquela profession.
Darrièr la masqueta blanca
Siás tot fòra anonima
E los malauts amb certesa
Lo proclaman d’una manièra unanima.
Sols los uèlhs apareisson
Al mièg de totas las proteccions
Mas sens relambi transmeton
L’espèr bèl de las garisons.
Pensas pas a la teuna infeccion,
Comptas pas mai lo temps,
As raiat lo mot abdicacion
Per sonhar totes los pacients.
Te prenes pas per una eroïna
Mas per ieu sàpia
Que si siás una glòria de la Medecina
E que’n siás un element de tria.
Mercé a tu que coneissi pas
Encara que me semble te conéisser.
De tot lo meu còr mila mercés
A tu que pensas a salvar las vidas !
L’òme
Joan Loís de Vias
0 commentaires