Diga ! Es pas de creire coma fins ara èrem piòts, mai cons que cinquanta valisas sens ponhadas ! Basta d’agachar lo melhorament dins l’anar dau mond dempuòi que l’intelligéncia artificiala l’a pres en man. Darrièr espet, mercé a ela, an començat de ressuscitar los mòrts. Pas qu’aquò. Coma qué lo mètge de Cucunhan de Max Roqueta, èra en 1942, un crane davancièr.

Tornem a nòstres cadavres. En fach son pas eles que repiutan mas una fantauma de ta persona. Un pauc coma mameta quand fa la saucissa, te fan engolir a la maquina totas las piadas numericas que los unes, los autres, daissam rebalar de pertot. Van quèrre tas donadas administrativas dau costat de la comuna e de las talhas, tos antecedents penals e ta ficha « S », ton telefonet, messatjariás, crompas, viatges, tos escriches, fòtos e vidèos, dorsièrs escolars e medicals, tos rendètz-vos sus Mistic, ta falsa declaracion de culhida a la coopé e la galeta de l’IEO. Te foton tot aquò dins un embut virtual e quicha que quicharàs ne fan espelir un avatar informatic polit coma un sòu capable de parlar, de faire de rasonaments, de te téner lo let e de respondre a totas tas questions. Mai fòrt, te ne pòdon faire un olograma mai vertadièr que lo verai fals Melenchon. Es pas espantanta la vida dau sègle XXI ! Dins quatre jorns auràs la bèla maire que serà immortala !

Vòls que te diga ? Per nautres occitans es de mòda ara de faire d’omenatges. Ne vòls, n’as. Cent cinquantenari de Mirelha (los pòrta ben !), centenari de naissença de Bodon, annada Lafont, Manciet, Delpastre e l’an que ven los 20 ans de la despartida dau grand Max Roqueta. Ocasion bèla per los sabentasses de repiutar e reciclar sos estudis, per los novèls venguts de descobrir l’òbra grand portat per una generacion d’exepcion e per los politics de parar la man e jogar coma de costuma als tocamanetas en engolissent en manjadreches e recepcions la moneda qu’auriá pogut tombar dins la pòcha dau movement occitan.

E ben bona novèla ! L’IA nos va reviudar tot aquel panteon de cataus, tot aquel grum gròs de nòstra literatura. Los grands jorns de Bodon son a venir, Marcèla tornarà trepar las vias priondas de la memòria, Lafont serà mai de la fèsta e Max davalarà dau paradís per m’ensenhar la verda garriga…

Bon, quand se caudrà empassar lo tòme dètz-e-sèt de Tota la sabla de la mar ai paur de la trobar un pauc longa l’eternitat, mai que mai sus la fin.

Enfin, es çò que ne dise ieu …

La guinhada de l’IEO34. E, rau !  

Vos agradèt aquela bilheta?

N’auretz aquí un pauc mai amb La Gèsta dau Montamametas. En venda dins totas las bonas librariás.