Es l’argument avançat pels « elèits » per justificar la sosmission afogada a l’angloestasunian. Seriá la novèla « linga franca » e pas lenga dominanta. Ja aquò fa rire, coma d’ausir que lo Potina es pacifista. Prononciat a la francesa amb l’accent a las finalas, aquò fa latin e seriós. Vos a una mina d’autoritat saberuda, de justificacion istorica. Rementam çò qu’èra la linga franca e sas variantas, vist que per tot çò qu’es lenga, fòra de la nòrma d’empèri, i a variantas.

Èra un parlar petaçat a tròces e bocins das diferentas lengas mai que mai latinas fargat pel mond dau comerci en Mediterranèa. L’occitan i prenguèt una part bèla, plan mai que lo francés qu’èra pas lenga d’aquesta mar. Amb una sintaxi sinplòta èra pas lenga de vida vidanta de digus. Jamai nenon foguèt breçat en linga franca, nimai serviguèt pas per declarar son amor. De segur èra pas lenga de ges de poder o d’estat. Per aquò dicha franca, es a dire liura coma dins Vilafranca. Las lengas inventadas coma l’Esperanto son d’aqueste mena. E tant coma lo francés « lenga comuna » es lo vestit d’una volontat de dominacion exclusiva, aiant la pseudo « linga franca » novèla es clarament portada per una volontat de dominacion absoluda publicada oficialament. Atau es : lo que vòl
pas veire vei pas e au trauc camina amb jòia.

La traduction de cette chronique sur Midilibre.fr