Lo pelharòt, qu’èra plan sovent una pelharòta, èra un personatge costumièr das vilas e vilatges. Recampava de longa las pelhas, los vestits vièlhs, las pèls de lapin que lo mond se los pelavan, e tanben los retalhs de fèrre e tota mena de trastes. Puòi los vendián a quauques pelhaires o ferralhaires o tanben per faire de papièr. Fins las annadas 80 s’ausissiá encara lor cridal : « Pelharòt, pelharòt ! Pèl de lèbre, pèl de lapin, fèrre vièlh ! ».

Cridal personalizat a l’infinit que cadun musiquejava de son biais, çò que ne fasiá tot lo chuc. A la fin èran mai que mai de bomianas qu’o fasián. Aquò afortiguèt mai encara l’idèa generala qu’èran mond dau passat coma los ferralhaires e recuperaires de totas menas. Tant sas activitats coma eles meteis èran vistes en vestigis d’un temps acabat. La modernitat consomaira èra la d’una « societat de l’escampa ». Dau mai escampas e gastas, dau mai siás modèrn. Jamai se seriá imaginat dins las grandas escòlas d’economia que tot aquò vendriá sectors de grand avenidor. Que s’i fariá d’investiments gigantasses amb de mestièrs bèls. Aquí mesuram coma la bossòla dau bisness es tucla d’avenidor e nos mena dreit au gorg. Pelharòts e pelharòtas èretz de davancièrs modèstes d’aquela evidéncia d’ara : l’intelligéncia es de reciclar.

La traduction de cette chronique sur Midilibre.fr