L’escoatèr

Diga ! A dicha de trepar e de córrer los bòsques amb lo chin, tot bèl just a la debuta de l’estiu, me n’arribèt una de las curiosas. Figuratz-vos que me faguère atacar per una bèstia fèrra. Enfin, per tot dire, sulpic me ne trachère pas. Mas, lo ser, jot la docha, m’avisère qu’un rese, un pat, los franceses dison una tique, aviá plantat bordon e lo demai dins lo fons de mon embonilh que prenguèt saique per un aire-B-e-B plan mofle, qu’en mai d’i èsser lotjat i èra ben noirit. Me cau dire aquí que, contraramemt a d’unes demest vautres, passe pas mon temps a me remirar lo boton mèstre e que coma ai un pauc bastit sus lo davant la visibilitat qu’ai dau fons dau trauc que me religuèt un cop èra a la mamà es pas de la melhoras.

En panica, prevenguère la femna que me faguèt alongar sus lo radassièr per m’emplenar lo monilh rasibús amb de tres-sièis. Pensa-te s’aquò i faguèt ! Lo rese, benlèu bandat a la clau -es pas de bon veire sus aquelas bèstias- demorava plan acrocat… Lo menèrem doncas a la plaja que l’aiga i èra fresqueta e demorère d’oradas a faire saussòla dins la granda blua per ensajar de negar l’escoatèr d’embonígol. Levat un raumàs terrible, ne tirère pas res. Res de res. Au contrari, semblava que lo rese profechava ben de sas vacanças, començava de se faire bèl bèl.

Anère doncas au medecin ieu que i fote pas jamai los pès. Tranquillon, tranquillet -i anèt pasmens amb de pincetas- embandiguèt mon locatari indelicat. Puòi me donèt de préner unas potingas que dempuòi que la pretenciosa vila americana de Lyme volguèt dintrar dins la posteritat e inventèt una putana malautiá per i donar son nom, se val mai mesfisar.

• – I pòt aver de las complicacions, diguèt lo medecin, vos vau marcar tanben una presa de sang.

Vòls que te diga ? De complicacions n’i aguèt, e de las terriblas. A l’analisi de sang, me trapèron lo colesteròl…

Enfin, es çò que ne dise, ieu…

La guinhada de l’IEO34. E, rau !