Se faguèt la setmana passada un acte bèl a la Region per marcar la fin dau « Centenari Robèrt Lafont ». Se podèm felicitar que la nòstra Region celèbre atau un de sos grands escrivans e intellectuals. Vertat es que foguèt un daus pensaires de la creacion das regions e tanben un rèire pairin de son nom d’ara.

Cau rementar tanben quicòm de mau conegut, sa participacion activa au Movement dau 11 d’Abriu de 1984 qu’obtenguèt la creacion de la primièra linha budgetària e mai dau primièr cargat de mission per nòstra cultura dins una collectivitat. Escrivan vertadièrament regalant, la tissa e la passion de sa vida tota foguèt de pensar Occitania en grand, dins l’ample del’Istòria e d’Euròpa. Lo fach que la Generalitat de Catalonha faga ela tanben una « Annada Lafont » es la pròva bèla que capitèt de desacantonar l’idèa d’òc. Occitania foguèt un fogau bèl de cultura europenca abans de venir una annexa de rèira cort d’un Estat que la mespresa dempuèi sègles. Demest un fum d’analisis linguistics e institucionaus teorizèt lo « colonialisme interior » que contunha aicí de senhorejar. Pròva n’es que aicí, dins nòstre Rectorat de Lengad’òc, l’Educacion ofrís un « contacte » amb l’occitan a pas que 0,2 % daus liceans. Lo refús das lengas autoctònas es la caracteristica primièra dau colonialisme.

La traduction de cette chronique sur Midilibre.fr