Diga ! Per la temporada de vendémias me siái acostumat, fa d’annadas, a me faire pompar lo rasim, a donar ma sang s’aimas mai. Sabètz « uòi ai decidit de sauvar vidas ! » o « se la donas pas tus, non o farà digús ! ».

E cada còp que m’alongui sus lo divan de las trauca-codenas en bloda blanca, dins lo temps que me fan la sagnada e que raja a bolhon l’èrsa AÒC, apelacion occitana contrarotlada coma disiá la Sauze, i còpe pas, me monte la carrèla… E de me demandar qual va recebre aquela part de ieu, qual aurà la mala-fortuna de venir, sens jamai o saupre, ma sòrre o fraire de sang tot pregant Nòstre Sénher qu’es au Cèl qu’aquò tombèsse pas sus un aparisenquit que se demandariá puòi d’onte li ven aquel accent marcat dau Sud Oèst…

Vòls que te diga ? Un pauc dins la luna, distrach, agachave mos companhs de tortura alongats a l’entorn de ieu. Quand parle de companhs, es mai que mai un biais de dire, qu’aquò me petèt subran als uòlhs : son subretot las femnas que donan de sa sang. E quand questionère l’infirmièra polideta que s’afanava a l’entorn de nosautres, m’o confirmèt. Auriái pogut bramar amb l’Ives Roqueta : « Òu, ont son los òmes de mon país ? » e lo resson mediatic de me respondre : « E ben, son a faire lo barba-coa, pardinas ! ».

La saviesa populara nos ditz que manjar de carn dona de sang e lo masclum que ne manja a la peta de donar la sieu. Es francament colhon, non ?

Enfin, per çò que ne dise, ieu.

La guinhada de l’IEO34. E, rau !