Cada 20 de novembre fa un an de mai que França refusa aus enfants del país lo drech a lora cultura. Dempuèi que l’ONU votèt en 1989 la Convencion Internacionala dels Dreches de l’Enfant.

Es sempre bon de rementar çò que dempuèi 39 ans nòstre Estat regeta : « Dins los Estats ont existisson de minoritats etnicas, religiosas o lingüisticas o de personas d’origina autoctònas, un enfant autoctòn o d’aquelas minoritats non pòt pas èsser privat dau drech d’aver sa vida culturala pròpria, de practicar sa religion o d’emplegar sa lenga pròpria en comun amb los autres membres de son grop. » S’agís plan de lengas autoctònas, las que son d’aicí, e dempuèi plan mai de temps que lo francés. Se tracha pas de la multituda das lengas vengudas dau defòra. Nòstre país qu’aima tant de faire lo bèl-bèl d’Umanitat denèga lo drech a la diversitat culturala de sos dròlles. Foguèt denonciat en son temps que Mitterand èra president e Rocard primièr ministre, e sempre validat pels seguidors. En 2008 l’ONU demandèt que se quite aquela resèrva, de badas. De longa França es criticada sus aquel sicut e encara l’estièu passat pel comitat onusian dels Dreches Umans coma o croniquèrem. Pecaire aicí lo democrata deu èsser bravament caput. Mas mèfi, la sordièra es una malautiá que pòt èsser fatala per la democracia.

La traduction est à retrouver sur Midilibre.fr