Caça a córrer

Diga ! Aqueles que me legisson o escotan regularament sabètz la tissa mieuna de me trufar, benlèu un pauc tròp sovent, dels caçaires e dels vilandreses escrologistas o esportius. Qué volètz, dins los bòsques que trepe de longa n’i tan coma de singlars agranats au milh OGM per los caçairòts.

Aqueste còp es lo jornal l’Independent – qu’a pas que lo nom d’independent- que me dona l’ocasion, ò bonaür suprème !, de grafinhar a l’encòp los unes e los autres. Pas que per lo plaser de lor tirar a granalha.

Figuratz-vos, ditz l’article de l’Independent, qu’en Anglatèrra e au país de Gallas se practica ara la caça a córrer amb d’esportius subre-entraïnats que jògan lo ròtle de la cacilha. Los chins son adombdats a levar e seguir la pista d’aqueles umans estranhs vestits en supositòris per Decatlon e que se son pas lavats de quauques jorns manièra de daissar dins sa fugida l’odor dau ferum. E vejatz-los aquí : correires de fons escampilhats per las costièiras gallesas, los autres sus lo chival a esperar un brieu, còp de trompa « Po-Po-Po ! », deslargatz la chinareda  e « fai tirar Màrius » o « ten-te Maria qu’anam trotar » segon que lo trailaire perseguit es mascle o feme. E tira-te d’aquí que t’arribarà quicòm ! que precisan pas se los caçaires an fach l’apero abans que d’i anar o se lor an levat los fusilhs…

Mas, te presentan aquò coma la caça de l’avenidor : etica : la cacilha es volontària per i anar ; ecolo qu’aquò pòt luchar contra la subrepopulacion de vilandreses e responsabla : un esportiu aquò se manja pas in principi !

Vòls que te diga ? Sens anar tan luònh, aquela mena de caça se vegèt mai d’un còp per las garrigas nòstras e los occitans que sèm ne podèm legitimament reivendicar la paternitat. Cacaracà ! Se me remente ben, n’i a un d’aqueles tressusaires dau dimenge que, sus lo puòg qu’i moriguèt lo paure nòstre Còstasolana, dau costat d’Argelièrs, se prenguèt dins lo tafanari un parelh de descargas de carrelets que los plombs metèron sièis meses a remontar de las carns prigondas. A l’epòca per benastre se tirava pas a balas. Me daissère dire tanben, qu’un jorn qu’aviá desoblidadas las clucas a l’ostau, l’Aristides -aquel qu’aviá la nèbla e la palheta sensibla- cresent un aucèl de rapina desquilhèt un para-pendista que jamai retrobèron pas que los avencs son prigonds per aicí.

Bon, coma que ne vire, l’idèia es pas marrida marrida e se poiriá benlèu remplaçar tanben los buòus de la corrida per d’esportius en mal d’aventura. Per çò de las aurelhas e de la coeta, saique se petaçaràn.

Enfin, es çò que ne dise ieu…

La guinhada de l’IEO34. E, rau !  

Picatz sus l’image, i tombaretz !

Vos agradèt aquela bilheta?

N’auretz aquí un pauc mai amb La Gèsta dau Montamametas. En venda dins totas las bonas librariás.